watch charlie chaplin!
Nakakatuwa halos mahulog ako sa kina-uupuan ko sa video na ito. I love this guy sa totoo lang mahal ko na sya dati pa ;-)
Agosto 30, 2007
Agosto 29, 2007
MARRIAGE AND LOVE
THE popular notion about marriage and love is that they are synonymous, that they spring from the same motives, and cover the same human needs. Like most popular notions this also rests not on actual facts, but on superstition.
Marriage and love have nothing in common; they are as far apart as the poles; are, in fact, antagonistic to each other. No doubt some marriages have been the result of love. Not, however, because love could assert itself only in marriage; much rather is it because few people can completely outgrow a convention. There are to-day large numbers of men and women to whom marriage is naught but a farce, but who submit to it for the sake of public opinion. At any rate, while it is true that some marriages are based on love, and while it is equally true that in some cases love continues in married life, I maintain that it does so regardless of marriage, and not because of it.
On the other hand, it is utterly false that love results from marriage. On rare occasions one does hear of a miraculous case of a married couple falling in love after marriage, but on close examination it will be found that it is a mere adjustment to the inevitable. Certainly the growing-used to each other is far away from the spontaneity, the intensity, and beauty of love, without which the intimacy of marriage must prove degrading to both the woman and the man.
Marriage is primarily an economic arrangement, an insurance pact. It differs from the ordinary life insurance agreement only in that it is more binding, more exacting. Its returns are insignificantly small compared with the investments. In taking out an insurance policy one pays for it in dollars and cents, always at liberty to discontinue payments. If, how ever, woman's premium is a husband, she pays for it with her name, her privacy, her self-respect, her very life, "until death doth part." Moreover, the marriage insurance condemns her to life-long dependency, to parasitism, to complete uselessness, individual as well as social. Man, too, pays his toll, but as his sphere is wider, marriage does not limit him as much as woman. He feels his chains more in an economic sense.
Thus Dante's motto over Inferno applies with equal force to marriage: "Ye who enter here leave all hope behind."
Edward Carpenter says that behind every marriage stands the life-long environment of the two sexes; an environment so different from each other that man and woman must remain strangers. Separated by an insurmountable wall of superstition, custom, and habit, marriage has not the potentiality of developing knowledge of, and respect for, each other, without which every union is doomed to failure.
Henrik Ibsen, the hater of all social shams, was probably the first to realize this great truth. Nora leaves her husband, not---as the stupid critic would have it---because she is tired of her responsibilities or feels the need of woman's rights, but because she has come to know that for eight years she had lived with a stranger and borne him children. Can there be any thing more humiliating, more degrading than a life long proximity between two strangers? No need for the woman to know anything of the man, save his income. As to the knowledge of the woman---what is there to know except that she has a pleasing appearance? We have not yet outgrown the theologic myth that woman has no soul, that she is a mere appendix to man, made out of his rib just for the convenience of the gentleman who was so strong that he was afraid of his own shadow.
Perchance the poor quality of the material whence woman comes is responsible for her inferiority. At any rate, woman has no soul---what is there to know about her? Besides, the less soul a woman has the greater her asset as a wife, the more readily will she absorb herself in her husband. It is this slavish acquiescence to man's superiority that has kept the marriage institution seemingly intact for so long a period. Now that woman is coming into her own, now that she is actually growing aware of herself as a being outside of the master's grace, the sacred institution of marriage is gradually being undermined, and no amount of sentimental lamentation can stay it.
From infancy, almost, the average girl is told that marriage is her ultimate goal; therefore her training and education must be directed towards that end. Like the mute beast fattened for slaughter, she is prepared for that. Yet, strange to say, she is allowed to know much less about her function as wife and mother than the ordinary artisan of his trade. It is indecent and filthy for a respectable girl to know anything of the marital relation. Oh, for the inconsistency of respectability, that needs the marriage vow to turn something which is filthy into the purest and most sacred arrangement that none dare question or criticize. Yet that is exactly the attitude of the average upholder of marriage. The prospective wife and mother is kept in complete ignorance of her only asset in the competitive field---sex. Thus she enters into life-long relations with a man only to find herself shocked, repelled, outraged beyond measure by the most natural and healthy instinct, sex. It is safe to say that a large percentage of the unhappiness, misery, distress, and physical suffering of matrimony is due to the criminal ignorance in sex matters that is being extolled as a great virtue. Nor is it at all an exaggeration when I say that more than one home has been broken up because of this deplorable fact.
If, however, woman is free and big enough to learn the mystery of sex without the sanction of State or Church, she will stand condemned as utterly unfit to become the wife of a "good" man, his goodness consisting of an empty head and plenty of money. Can there be anything more outrageous than the idea that a healthy, grown woman, full of life and passion, must deny nature's demand, must subdue her most intense craving, undermine her health and break her spirit, must stunt her vision, abstain from the depth and glory of sex experience until a "good" man comes along to take her unto himself as a wife? That is precisely what marriage means. How can such an arrangement end except in failure? This is one, though not the least important, factor of marriage, which differentiates it from love.
Ours is a practical age. The time when Romeo and Juliet risked the wrath of their fathers for love when Gretchen exposed herself to the gossip of her neighbors for love, is no more. If, on rare occasions young people allow themselves the luxury of romance they are taken in care by the elders, drilled and pounded until they become "sensible."
The moral lesson instilled in the girl is not whether the man has aroused her love, but rather is it, "How much?" The important and only God of practical American life: Can the man make a living? Can he support a wife? That is the only thing that justifies marriage. Gradually this saturates every thought of the girl; her dreams are not of moonlight and kisses, of laughter and tears; she dreams of shopping tours and bargain counters. This soul-poverty and sordidness are the elements inherent in the marriage institution. The State and the Church approve of no other ideal, simply because it is the one that necessitates the State and Church control of men and women.
Doubtless there are people who continue to consider love above dollars and cents. Particularly is this true of that class whom economic necessity has forced to become self-supporting. The tremendous change in woman's position, wrought by that mighty factor, is indeed phenomenal when we reflect that it is but a short time since she has entered the industrial arena. Six million women wage-earners; six million women, who have the equal right with men to be exploited, to be robbed, to go on strike; aye, to starve even. Anything more, my lord? Yes, six million age-workers in every walk of life, from the highest brain work to the most difficult menial labor in the mines and on the railroad tracks; yes, even detectives and policemen. Surely the emancipation is complete.
Yet with all that, but a very small number of the vast army of women wage-workers look upon work as a permanent issue, in the same light as does man. No matter how decrepit the latter, he has been taught to be independent, self-supporting. Oh, I know that no one is really independent in our economic tread mill; still, the poorest specimen of a man hates to be a parasite; to be known as such, at any rate.
The woman considers her position as worker transitory, to be thrown aside for the first bidder. That is why it is infinitely harder to organize women than men. "Why should I join a union? I am going to get married, to have a home." Has she not been taught from infancy to look upon that as her ultimate calling? She learns soon enough that the home, though not so large a prison as the factory, has more solid doors and bars. It has a keeper so faithful that naught can escape him. The most tragic part, however, is that the home no longer frees her from wage slavery; it only increases her task.
But the child, how is it to be protected, if not for marriage? After all, is not that the most important consideration? The sham, the hypocrisy of it! Marriage protecting the child, yet thousands of children destitute and homeless. Marriage protecting the child, yet orphan asylums and reformatories over crowded, the Society for the Prevention of Cruelty to Children keeping busy in rescuing the little victims from "loving" parents, to place them under more loving care, the Gerry Society. Oh, the mockery of it!
Marriage may have the power to "bring the horse to water," but has it ever made him drink? The law will place the father under arrest, and put him in convict's clothes; but has that ever stilled the hunger of the child? If the parent has no work, or if he hides his identity, what does marriage do then? It invokes the law to bring the man to "justice," to put him safely behind closed doors; his labor, however, goes not to the child, but to the State. The child receives but a blighted memory of its father's stripes.
As to the protection of the woman,---therein lies the curse of marriage. Not that it really protects her, but the very idea is so revolting, such an outrage and insult on life, so degrading to human dignity, as to forever condemn this parasitic institution.
It is like that other paternal arrangement ---capitalism. It robs man of his birthright, stunts his growth, poisons his body, keeps him in ignorance, in poverty and dependence, and then institutes charities that thrive on the last vestige of man's self-respect.
The institution of marriage makes a parasite of woman, an absolute dependent. It incapacitates her for life's struggle, annihilates her social consciousness, paralyzes her imagination, and then imposes its gracious protection, which is in reality a snare, a travesty on human character.
If motherhood is the highest fulfillment of woman's nature, what other protection does it need save love and freedom? Marriage but defiles, outrages, and corrupts her fulfillment. Does it not say to woman, Only when you follow me shall you bring forth life? Does it not condemn her to the block, does it not degrade and shame her if she refuses to buy her right to motherhood by selling herself? Does not marriage only sanction motherhood, even though conceived in hatred, in compulsion? Yet, if motherhood be of free choice, of love, of ecstasy, of defiant passion, does it not place a crown of thorns upon an innocent head and carve in letters of blood the hideous epithet, Bastard? Were marriage to contain all the virtues claimed for it, its crimes against motherhood would exclude it forever from the realm of love.
Love, the strongest and deepest element in all life, the harbinger of hope, of joy, of ecstasy; love, the defier of all laws, of all conventions; love, the freest, the most powerful moulder of human destiny; how can such an all-compelling force be synonymous with that poor little State and Church-begotten weed, marriage?
Free love? As if love is anything but free! Man has bought brains, but all the millions in the world have failed to buy love. Man has subdued bodies, but all the power on earth has been unable to subdue love. Man has conquered whole nations, but all his armies could not conquer love. Man has chained and fettered the spirit, but he has been utterly helpless before love. High on a throne, with all the splendor and pomp his gold can command, man is yet poor and desolate, if love passes him by. And if it stays, the poorest hovel is radiant with warmth, with life and color. Thus love has the magic power to make of a beggar a king. Yes, love is free; it can dwell in no other atmosphere. In freedom it gives itself unreservedly, abundantly, completely. All the laws on the statutes, all the courts in the universe, cannot tear it from the soil, once love has taken root. If, however, the soil is sterile, how can marriage make it bear fruit? It is like the last desperate struggle of fleeting life against death.
Love needs no protection; it is its own protection. So long as love begets life no child is deserted, or hungry, or famished for the want of affection. I know this to be true. I know women who became mothers in freedom by the men they loved. Few children in wedlock enjoy the care, the protection, the devotion free motherhood is capable of bestowing.
The defenders of authority dread the advent of a free motherhood, lest it will rob them of their prey. Who would fight wars? Who would create wealth? Who would make the policeman, the jailer, if woman were to refuse the indiscriminate breeding of children? The race, the race! shouts the king, the president, the capitalist, the priest. The race must be preserved, though woman be degraded to a mere machine, --- and the marriage institution is our only safety valve against the pernicious sex-awakening of woman. But in vain these frantic efforts to maintain a state of bondage. In vain, too, the edicts of the Church, the mad attacks of rulers, in vain even the arm of the law. Woman no longer wants to be a party to the production of a race of sickly, feeble, decrepit, wretched human beings, who have neither the strength nor moral courage to throw off the yoke of poverty and slavery. Instead she desires fewer and better children, begotten and reared in love and through free choice; not by compulsion, as marriage imposes. Our pseudo-moralists have yet to learn the deep sense of responsibility toward the child, that love in freedom has awakened in the breast of woman. Rather would she forego forever the glory of motherhood than bring forth life in an atmosphere that breathes only destruction and death. And if she does become a mother, it is to give to the child the deepest and best her being can yield. To grow with the child is her motto; she knows that in that manner alone call she help build true manhood and womanhood.
Ibsen must have had a vision of a free mother, when, with a master stroke, he portrayed Mrs. Alving. She was the ideal mother because she had outgrown marriage and all its horrors, because she had broken her chains, and set her spirit free to soar until it returned a personality, regenerated and strong. Alas, it was too late to rescue her life's joy, her Oswald; but not too late to realize that love in freedom is the only condition of a beautiful life. Those who, like Mrs. Alving, have paid with blood and tears for their spiritual awakening, repudiate marriage as an imposition, a shallow, empty mockery. They know, whether love last but one brief span of time or for eternity, it is the only creative, inspiring, elevating basis for a new race, a new world.
In our present pygmy state love is indeed a stranger to most people. Misunderstood and shunned, it rarely takes root; or if it does, it soon withers and dies. Its delicate fiber can not endure the stress and strain of the daily grind. Its soul is too complex to adjust itself to the slimy woof of our social fabric. It weeps and moans and suffers with those who have need of it, yet lack the capacity to rise to love's summit.
Some day, some day men and women will rise, they will reach the mountain peak, they will meet big and strong and free, ready to receive, to partake, and to bask in the golden rays of love. What fancy, what imagination, what poetic genius can foresee even approximately the potentialities of such a force in the life of men and women. If the world is ever to give birth to true companionship and oneness, not marriage, but love will be the parent.
Original by: Emma Goldman
Marriage and love have nothing in common; they are as far apart as the poles; are, in fact, antagonistic to each other. No doubt some marriages have been the result of love. Not, however, because love could assert itself only in marriage; much rather is it because few people can completely outgrow a convention. There are to-day large numbers of men and women to whom marriage is naught but a farce, but who submit to it for the sake of public opinion. At any rate, while it is true that some marriages are based on love, and while it is equally true that in some cases love continues in married life, I maintain that it does so regardless of marriage, and not because of it.
On the other hand, it is utterly false that love results from marriage. On rare occasions one does hear of a miraculous case of a married couple falling in love after marriage, but on close examination it will be found that it is a mere adjustment to the inevitable. Certainly the growing-used to each other is far away from the spontaneity, the intensity, and beauty of love, without which the intimacy of marriage must prove degrading to both the woman and the man.
Marriage is primarily an economic arrangement, an insurance pact. It differs from the ordinary life insurance agreement only in that it is more binding, more exacting. Its returns are insignificantly small compared with the investments. In taking out an insurance policy one pays for it in dollars and cents, always at liberty to discontinue payments. If, how ever, woman's premium is a husband, she pays for it with her name, her privacy, her self-respect, her very life, "until death doth part." Moreover, the marriage insurance condemns her to life-long dependency, to parasitism, to complete uselessness, individual as well as social. Man, too, pays his toll, but as his sphere is wider, marriage does not limit him as much as woman. He feels his chains more in an economic sense.
Thus Dante's motto over Inferno applies with equal force to marriage: "Ye who enter here leave all hope behind."
Edward Carpenter says that behind every marriage stands the life-long environment of the two sexes; an environment so different from each other that man and woman must remain strangers. Separated by an insurmountable wall of superstition, custom, and habit, marriage has not the potentiality of developing knowledge of, and respect for, each other, without which every union is doomed to failure.
Henrik Ibsen, the hater of all social shams, was probably the first to realize this great truth. Nora leaves her husband, not---as the stupid critic would have it---because she is tired of her responsibilities or feels the need of woman's rights, but because she has come to know that for eight years she had lived with a stranger and borne him children. Can there be any thing more humiliating, more degrading than a life long proximity between two strangers? No need for the woman to know anything of the man, save his income. As to the knowledge of the woman---what is there to know except that she has a pleasing appearance? We have not yet outgrown the theologic myth that woman has no soul, that she is a mere appendix to man, made out of his rib just for the convenience of the gentleman who was so strong that he was afraid of his own shadow.
Perchance the poor quality of the material whence woman comes is responsible for her inferiority. At any rate, woman has no soul---what is there to know about her? Besides, the less soul a woman has the greater her asset as a wife, the more readily will she absorb herself in her husband. It is this slavish acquiescence to man's superiority that has kept the marriage institution seemingly intact for so long a period. Now that woman is coming into her own, now that she is actually growing aware of herself as a being outside of the master's grace, the sacred institution of marriage is gradually being undermined, and no amount of sentimental lamentation can stay it.
From infancy, almost, the average girl is told that marriage is her ultimate goal; therefore her training and education must be directed towards that end. Like the mute beast fattened for slaughter, she is prepared for that. Yet, strange to say, she is allowed to know much less about her function as wife and mother than the ordinary artisan of his trade. It is indecent and filthy for a respectable girl to know anything of the marital relation. Oh, for the inconsistency of respectability, that needs the marriage vow to turn something which is filthy into the purest and most sacred arrangement that none dare question or criticize. Yet that is exactly the attitude of the average upholder of marriage. The prospective wife and mother is kept in complete ignorance of her only asset in the competitive field---sex. Thus she enters into life-long relations with a man only to find herself shocked, repelled, outraged beyond measure by the most natural and healthy instinct, sex. It is safe to say that a large percentage of the unhappiness, misery, distress, and physical suffering of matrimony is due to the criminal ignorance in sex matters that is being extolled as a great virtue. Nor is it at all an exaggeration when I say that more than one home has been broken up because of this deplorable fact.
If, however, woman is free and big enough to learn the mystery of sex without the sanction of State or Church, she will stand condemned as utterly unfit to become the wife of a "good" man, his goodness consisting of an empty head and plenty of money. Can there be anything more outrageous than the idea that a healthy, grown woman, full of life and passion, must deny nature's demand, must subdue her most intense craving, undermine her health and break her spirit, must stunt her vision, abstain from the depth and glory of sex experience until a "good" man comes along to take her unto himself as a wife? That is precisely what marriage means. How can such an arrangement end except in failure? This is one, though not the least important, factor of marriage, which differentiates it from love.
Ours is a practical age. The time when Romeo and Juliet risked the wrath of their fathers for love when Gretchen exposed herself to the gossip of her neighbors for love, is no more. If, on rare occasions young people allow themselves the luxury of romance they are taken in care by the elders, drilled and pounded until they become "sensible."
The moral lesson instilled in the girl is not whether the man has aroused her love, but rather is it, "How much?" The important and only God of practical American life: Can the man make a living? Can he support a wife? That is the only thing that justifies marriage. Gradually this saturates every thought of the girl; her dreams are not of moonlight and kisses, of laughter and tears; she dreams of shopping tours and bargain counters. This soul-poverty and sordidness are the elements inherent in the marriage institution. The State and the Church approve of no other ideal, simply because it is the one that necessitates the State and Church control of men and women.
Doubtless there are people who continue to consider love above dollars and cents. Particularly is this true of that class whom economic necessity has forced to become self-supporting. The tremendous change in woman's position, wrought by that mighty factor, is indeed phenomenal when we reflect that it is but a short time since she has entered the industrial arena. Six million women wage-earners; six million women, who have the equal right with men to be exploited, to be robbed, to go on strike; aye, to starve even. Anything more, my lord? Yes, six million age-workers in every walk of life, from the highest brain work to the most difficult menial labor in the mines and on the railroad tracks; yes, even detectives and policemen. Surely the emancipation is complete.
Yet with all that, but a very small number of the vast army of women wage-workers look upon work as a permanent issue, in the same light as does man. No matter how decrepit the latter, he has been taught to be independent, self-supporting. Oh, I know that no one is really independent in our economic tread mill; still, the poorest specimen of a man hates to be a parasite; to be known as such, at any rate.
The woman considers her position as worker transitory, to be thrown aside for the first bidder. That is why it is infinitely harder to organize women than men. "Why should I join a union? I am going to get married, to have a home." Has she not been taught from infancy to look upon that as her ultimate calling? She learns soon enough that the home, though not so large a prison as the factory, has more solid doors and bars. It has a keeper so faithful that naught can escape him. The most tragic part, however, is that the home no longer frees her from wage slavery; it only increases her task.
But the child, how is it to be protected, if not for marriage? After all, is not that the most important consideration? The sham, the hypocrisy of it! Marriage protecting the child, yet thousands of children destitute and homeless. Marriage protecting the child, yet orphan asylums and reformatories over crowded, the Society for the Prevention of Cruelty to Children keeping busy in rescuing the little victims from "loving" parents, to place them under more loving care, the Gerry Society. Oh, the mockery of it!
Marriage may have the power to "bring the horse to water," but has it ever made him drink? The law will place the father under arrest, and put him in convict's clothes; but has that ever stilled the hunger of the child? If the parent has no work, or if he hides his identity, what does marriage do then? It invokes the law to bring the man to "justice," to put him safely behind closed doors; his labor, however, goes not to the child, but to the State. The child receives but a blighted memory of its father's stripes.
As to the protection of the woman,---therein lies the curse of marriage. Not that it really protects her, but the very idea is so revolting, such an outrage and insult on life, so degrading to human dignity, as to forever condemn this parasitic institution.
It is like that other paternal arrangement ---capitalism. It robs man of his birthright, stunts his growth, poisons his body, keeps him in ignorance, in poverty and dependence, and then institutes charities that thrive on the last vestige of man's self-respect.
The institution of marriage makes a parasite of woman, an absolute dependent. It incapacitates her for life's struggle, annihilates her social consciousness, paralyzes her imagination, and then imposes its gracious protection, which is in reality a snare, a travesty on human character.
If motherhood is the highest fulfillment of woman's nature, what other protection does it need save love and freedom? Marriage but defiles, outrages, and corrupts her fulfillment. Does it not say to woman, Only when you follow me shall you bring forth life? Does it not condemn her to the block, does it not degrade and shame her if she refuses to buy her right to motherhood by selling herself? Does not marriage only sanction motherhood, even though conceived in hatred, in compulsion? Yet, if motherhood be of free choice, of love, of ecstasy, of defiant passion, does it not place a crown of thorns upon an innocent head and carve in letters of blood the hideous epithet, Bastard? Were marriage to contain all the virtues claimed for it, its crimes against motherhood would exclude it forever from the realm of love.
Love, the strongest and deepest element in all life, the harbinger of hope, of joy, of ecstasy; love, the defier of all laws, of all conventions; love, the freest, the most powerful moulder of human destiny; how can such an all-compelling force be synonymous with that poor little State and Church-begotten weed, marriage?
Free love? As if love is anything but free! Man has bought brains, but all the millions in the world have failed to buy love. Man has subdued bodies, but all the power on earth has been unable to subdue love. Man has conquered whole nations, but all his armies could not conquer love. Man has chained and fettered the spirit, but he has been utterly helpless before love. High on a throne, with all the splendor and pomp his gold can command, man is yet poor and desolate, if love passes him by. And if it stays, the poorest hovel is radiant with warmth, with life and color. Thus love has the magic power to make of a beggar a king. Yes, love is free; it can dwell in no other atmosphere. In freedom it gives itself unreservedly, abundantly, completely. All the laws on the statutes, all the courts in the universe, cannot tear it from the soil, once love has taken root. If, however, the soil is sterile, how can marriage make it bear fruit? It is like the last desperate struggle of fleeting life against death.
Love needs no protection; it is its own protection. So long as love begets life no child is deserted, or hungry, or famished for the want of affection. I know this to be true. I know women who became mothers in freedom by the men they loved. Few children in wedlock enjoy the care, the protection, the devotion free motherhood is capable of bestowing.
The defenders of authority dread the advent of a free motherhood, lest it will rob them of their prey. Who would fight wars? Who would create wealth? Who would make the policeman, the jailer, if woman were to refuse the indiscriminate breeding of children? The race, the race! shouts the king, the president, the capitalist, the priest. The race must be preserved, though woman be degraded to a mere machine, --- and the marriage institution is our only safety valve against the pernicious sex-awakening of woman. But in vain these frantic efforts to maintain a state of bondage. In vain, too, the edicts of the Church, the mad attacks of rulers, in vain even the arm of the law. Woman no longer wants to be a party to the production of a race of sickly, feeble, decrepit, wretched human beings, who have neither the strength nor moral courage to throw off the yoke of poverty and slavery. Instead she desires fewer and better children, begotten and reared in love and through free choice; not by compulsion, as marriage imposes. Our pseudo-moralists have yet to learn the deep sense of responsibility toward the child, that love in freedom has awakened in the breast of woman. Rather would she forego forever the glory of motherhood than bring forth life in an atmosphere that breathes only destruction and death. And if she does become a mother, it is to give to the child the deepest and best her being can yield. To grow with the child is her motto; she knows that in that manner alone call she help build true manhood and womanhood.
Ibsen must have had a vision of a free mother, when, with a master stroke, he portrayed Mrs. Alving. She was the ideal mother because she had outgrown marriage and all its horrors, because she had broken her chains, and set her spirit free to soar until it returned a personality, regenerated and strong. Alas, it was too late to rescue her life's joy, her Oswald; but not too late to realize that love in freedom is the only condition of a beautiful life. Those who, like Mrs. Alving, have paid with blood and tears for their spiritual awakening, repudiate marriage as an imposition, a shallow, empty mockery. They know, whether love last but one brief span of time or for eternity, it is the only creative, inspiring, elevating basis for a new race, a new world.
In our present pygmy state love is indeed a stranger to most people. Misunderstood and shunned, it rarely takes root; or if it does, it soon withers and dies. Its delicate fiber can not endure the stress and strain of the daily grind. Its soul is too complex to adjust itself to the slimy woof of our social fabric. It weeps and moans and suffers with those who have need of it, yet lack the capacity to rise to love's summit.
Some day, some day men and women will rise, they will reach the mountain peak, they will meet big and strong and free, ready to receive, to partake, and to bask in the golden rays of love. What fancy, what imagination, what poetic genius can foresee even approximately the potentialities of such a force in the life of men and women. If the world is ever to give birth to true companionship and oneness, not marriage, but love will be the parent.
Original by: Emma Goldman
Agosto 28, 2007
Yertle the Turtle
On the far-away island of Sala-ma-Sond,
Yertle the Turtle was king of the pond.
A nice little pond. It was clean. It was neat.
The water was warm. There was plenty to eat.
The turtles had everything turtles might need.
And they were all happy. Quite happy indeed.
They were... untill Yertle, the king of them all,
Decided the kingdom he ruled was too small.
"I'm ruler", said Yertle, "of all that I see.
But I don't see enough. That's the trouble with me.
With this stone for a throne, I look down on my pond
But I cannot look down on the places beyond.
This throne that I sit on is too, too low down.
It ought to be higher!" he said with a frown.
"If I could sit high, how much greater I'd be!
What a king! I'd be ruler of all that I see!"
So Yertle, the Turtle King, lifted his hand
And Yertle, the Turtle King, gave a command.
He ordered nine turtles to swim to his stone
And, using these turtles, he built a new throne.
He made each turtle stand on another one's back
And he piled them all up in a nine-turtle stack.
And then Yertle climbed up. He sat down on the pile.
What a wonderful view! He could see 'most a mile!
"All mine!" Yertle cried. "Oh, the things I now rule!
I'm the king of a cow! And I'm the king of a mule!
I'm the king of a house! And, what's more, beyond that
I'm the king of a blueberry bush and a cat!
I'm Yertle the Turtle! Oh, marvelous me!
For I am the ruler of all that I see!"
And all through the morning, he sat up there high
Saying over and over, "A great king am I!"
Until 'long about noon. Then he heard a faint sigh.
"What's that?" snapped the king
And he looked down the stack.
And he saw, at the bottom, a turtle named Mack.
Just a part of his throne. And this plain little turtle
Looked up and he said, "Beg your pardon, King Yertle.
I've pains in my back and my shoulders and knees.
How long must we stand here, Your Majesty, please?"
"SILENCE!" the King of the Turtles barked back.
"I'm king, and you're only a turtle named Mack."
"You stay in your place while I sit here and rule.
I'm the king of a cow! And I'm the king of a mule!
I'm the king of a house! And a bush! And a cat!
But that isn't all. I'll do better than that!
My throne shall be higher!" his royal voice thundered,
"So pile up more turtles! I want 'bout two hundred!"
"Turtles! More turtles!" he bellowed and brayed.
And the turtles 'way down in the pond were afraid.
They trembled. They shook. But they came. They obeyed.
From all over the pond, they came swimming by dozens.
Whole families of turtles, with uncles and cousins.
And all of them stepped on the head of poor Mack.
One after another, they climbed up the stack.
Then Yertle the Turtle was perched up so high,
He could see fourty miles from his throne in the sky!
"Hooray!" shouted Yertle. "I'm the king of the trees!
I'm king of the birds! And I'm king of the bees!
I'm king of the butterflies! King of the air!
Ah, me! What a throne! What a wonderful chair!
I'm Yertle the Turtle! Oh, marvelous me!
For I am the ruler of all that I see!"
Then again, from below, in the great heavy stack,
Came a groan from that plain little turtle named Mack.
"Your Majesty, please... I don't like to complain,
But down here below, we are feeling great pain.
I know, up on top you are seeing great sights,
But down here at the bottom we, too, should have rights.
We turtles can't stand it. Our shells will all crack!
Besides, we need food. We are starving!" groaned Mack.
"You hush up your mouth!" howled the mighty King Yertle.
"You've no right to talk to the world's highest turtle.
I rule from the clouds! Over land! Over sea!
There's nothing, no, NOTHING, that's higher than me!"
But, while he was shouting, he saw with suprise
That the moon of the evening was starting to rise
Up over his head in the darkening skies.
"What's THAT?" snorted Yertle. "Say, what IS that thing
That dares to be higher than Yertle the King?
I shall not allow it! I'll go higher still!
I'll build my throne higher! I can and I will!
I'll call some more turtles. I'll stack 'em to heaven!
I need 'bout five thousand, six hundred and seven!"
But, as Yertle, the Turtle King, lifted his hand
And started to order and give the command,
That plain little turtle below in the stack,
That plain little turtle whose name was just Mack,
Decided he'd taken enough. And he had.
And that plain little lad got a bit mad.
And that plain little Mack did a plain little thing.
He burped!
And his burp shook the throne of the king!
And Yertle the Turtle, the king of the trees,
The king of the air and the birds and the bees,
The king of a house and a cow and a mule...
Well, that was the end of the Turtle King's rule!
For Yertle, the King of all Sala-ma-Sond,
Fell off his high throne and fell Plunk! in the pond!
And tosay the great Yertle, that Marvelous he,
Is King of the Mud. That is all he can see.
And the turtles, of course... all the turtles are free
As turtles and, maybe, all creatures should be.
POETRY IN REVOLT!
for more visit www.angelfire.com
Yertle the Turtle was king of the pond.
A nice little pond. It was clean. It was neat.
The water was warm. There was plenty to eat.
The turtles had everything turtles might need.
And they were all happy. Quite happy indeed.
They were... untill Yertle, the king of them all,
Decided the kingdom he ruled was too small.
"I'm ruler", said Yertle, "of all that I see.
But I don't see enough. That's the trouble with me.
With this stone for a throne, I look down on my pond
But I cannot look down on the places beyond.
This throne that I sit on is too, too low down.
It ought to be higher!" he said with a frown.
"If I could sit high, how much greater I'd be!
What a king! I'd be ruler of all that I see!"
So Yertle, the Turtle King, lifted his hand
And Yertle, the Turtle King, gave a command.
He ordered nine turtles to swim to his stone
And, using these turtles, he built a new throne.
He made each turtle stand on another one's back
And he piled them all up in a nine-turtle stack.
And then Yertle climbed up. He sat down on the pile.
What a wonderful view! He could see 'most a mile!
"All mine!" Yertle cried. "Oh, the things I now rule!
I'm the king of a cow! And I'm the king of a mule!
I'm the king of a house! And, what's more, beyond that
I'm the king of a blueberry bush and a cat!
I'm Yertle the Turtle! Oh, marvelous me!
For I am the ruler of all that I see!"
And all through the morning, he sat up there high
Saying over and over, "A great king am I!"
Until 'long about noon. Then he heard a faint sigh.
"What's that?" snapped the king
And he looked down the stack.
And he saw, at the bottom, a turtle named Mack.
Just a part of his throne. And this plain little turtle
Looked up and he said, "Beg your pardon, King Yertle.
I've pains in my back and my shoulders and knees.
How long must we stand here, Your Majesty, please?"
"SILENCE!" the King of the Turtles barked back.
"I'm king, and you're only a turtle named Mack."
"You stay in your place while I sit here and rule.
I'm the king of a cow! And I'm the king of a mule!
I'm the king of a house! And a bush! And a cat!
But that isn't all. I'll do better than that!
My throne shall be higher!" his royal voice thundered,
"So pile up more turtles! I want 'bout two hundred!"
"Turtles! More turtles!" he bellowed and brayed.
And the turtles 'way down in the pond were afraid.
They trembled. They shook. But they came. They obeyed.
From all over the pond, they came swimming by dozens.
Whole families of turtles, with uncles and cousins.
And all of them stepped on the head of poor Mack.
One after another, they climbed up the stack.
Then Yertle the Turtle was perched up so high,
He could see fourty miles from his throne in the sky!
"Hooray!" shouted Yertle. "I'm the king of the trees!
I'm king of the birds! And I'm king of the bees!
I'm king of the butterflies! King of the air!
Ah, me! What a throne! What a wonderful chair!
I'm Yertle the Turtle! Oh, marvelous me!
For I am the ruler of all that I see!"
Then again, from below, in the great heavy stack,
Came a groan from that plain little turtle named Mack.
"Your Majesty, please... I don't like to complain,
But down here below, we are feeling great pain.
I know, up on top you are seeing great sights,
But down here at the bottom we, too, should have rights.
We turtles can't stand it. Our shells will all crack!
Besides, we need food. We are starving!" groaned Mack.
"You hush up your mouth!" howled the mighty King Yertle.
"You've no right to talk to the world's highest turtle.
I rule from the clouds! Over land! Over sea!
There's nothing, no, NOTHING, that's higher than me!"
But, while he was shouting, he saw with suprise
That the moon of the evening was starting to rise
Up over his head in the darkening skies.
"What's THAT?" snorted Yertle. "Say, what IS that thing
That dares to be higher than Yertle the King?
I shall not allow it! I'll go higher still!
I'll build my throne higher! I can and I will!
I'll call some more turtles. I'll stack 'em to heaven!
I need 'bout five thousand, six hundred and seven!"
But, as Yertle, the Turtle King, lifted his hand
And started to order and give the command,
That plain little turtle below in the stack,
That plain little turtle whose name was just Mack,
Decided he'd taken enough. And he had.
And that plain little lad got a bit mad.
And that plain little Mack did a plain little thing.
He burped!
And his burp shook the throne of the king!
And Yertle the Turtle, the king of the trees,
The king of the air and the birds and the bees,
The king of a house and a cow and a mule...
Well, that was the end of the Turtle King's rule!
For Yertle, the King of all Sala-ma-Sond,
Fell off his high throne and fell Plunk! in the pond!
And tosay the great Yertle, that Marvelous he,
Is King of the Mud. That is all he can see.
And the turtles, of course... all the turtles are free
As turtles and, maybe, all creatures should be.
POETRY IN REVOLT!
for more visit www.angelfire.com
Agosto 27, 2007
walang pamagat
tulad moy alon
sa dalampasigan
kalmado kung minsan
o balisa kung hindi man
maharot na nakikilaro
sa daluyong ng karagatan
sa nakatutulig na sampal
at mga hampas sa batuhan.
babae...
ang katahimikan mo ba'y
pagpapalalim at pagpapanibagong-lakas
o pagpapatalas ng isipan para
sa susuunging laban ng bukas?
Ano ang kahulugan ng mga luhang iyan?
Ito na ba ang katapusan ng iyong mga laban?
Nang pagsuko sa prinsipyong tangan?
Gusto kitang maramdaman
di mo kailangang ipagsigawan
ang nararamdaman mo minsan
sa pagluha mot katahimikan
mas higit kitang naiintindihan
Gusto kitang hagkan...
Maarok ang lalim ng iyong pagmamahal
Di kailagang sabihin
Di mo kailangang humiyaw
sapat na sa aking ang init
galing sa mga labi mong
naglalakbay sa aking katawan
May nagbigay sa akin ng tulang ito sa friendster account ko. Naisip ko masyado siyang maganda para itambak ko lang sa inbox ng mga messages ko sa friendster. Nangaling nga pala ito kay Oliver, hindi ko siya lubos na kilala pero alam kong malalim ang pagkakaunawa niya sa mga isinusulat ko dito sa blog. Kaya maraming salamat sa napakaganda mong tula....
sa dalampasigan
kalmado kung minsan
o balisa kung hindi man
maharot na nakikilaro
sa daluyong ng karagatan
sa nakatutulig na sampal
at mga hampas sa batuhan.
babae...
ang katahimikan mo ba'y
pagpapalalim at pagpapanibagong-lakas
o pagpapatalas ng isipan para
sa susuunging laban ng bukas?
Ano ang kahulugan ng mga luhang iyan?
Ito na ba ang katapusan ng iyong mga laban?
Nang pagsuko sa prinsipyong tangan?
Gusto kitang maramdaman
di mo kailangang ipagsigawan
ang nararamdaman mo minsan
sa pagluha mot katahimikan
mas higit kitang naiintindihan
Gusto kitang hagkan...
Maarok ang lalim ng iyong pagmamahal
Di kailagang sabihin
Di mo kailangang humiyaw
sapat na sa aking ang init
galing sa mga labi mong
naglalakbay sa aking katawan
May nagbigay sa akin ng tulang ito sa friendster account ko. Naisip ko masyado siyang maganda para itambak ko lang sa inbox ng mga messages ko sa friendster. Nangaling nga pala ito kay Oliver, hindi ko siya lubos na kilala pero alam kong malalim ang pagkakaunawa niya sa mga isinusulat ko dito sa blog. Kaya maraming salamat sa napakaganda mong tula....
Let us pray...
Minsan may kaibigan akong fisrt time na pumasok sa magulo kong kwarto, naloka sya sa pintuan palang may poster na nakasulat DUNGEONS at isa pang poster na nakasulat POLICE NOT WELCOME! Natangap nya naman ng maluwag sa loob niya ung mga unang tumambad sa kanya. Kaya lang ang hindi niya matangap ay nang makita niya ang lawarang ito ng ibat-ibang Diyos ng ibat-ibang relihiyon na idinikit ko sa isang malaking cardboard at pinagsama-sama ko.Bakit daw ginawa ko iyun? Syempre dahil mahirap namang ipaliwanag ang mga ganung bagay isa lang ang sinabi ko. "Sigurista kasi ako, kaya kung nag-aalay ako ng dasal sinisiguro kung maririnig ng lahat ng Diyos, kaya kung sakaling hindi matupad ung mga pinagdarasal ko isa lang ibig sabihin nun...busy sila o di kaya wala sila" At sinundan ko pa ng mahinang tawa.
Feeling ko nainsulto ata ang kausap ko Blasphemy?! sa totoo lang masasabi kong tinatangap ko naman ang ibat-ibang paniniwala ng lahat ng lahi at relihiyon, pero namimili rin lang ako ng susundin at paniniwalaan. Pero ang pinaka-importante at hinding hindi ko kinakalimutan ay ang "Golden Rule" Kung ayaw mong gawin sayo huwag mong gawin sa kapwa mo! Tipong kung saan ka masaya gawin mo! Pero isa-alang alang mo ang damdamin ng mga taong maapektuhan ng mga hakbang mo. Kaya kapag may ginawa kang mali, mali dahil may natapakan kang ibang tao ihanda mo na rin ang sarili mo sa karma, dahil malamang mas matindi ang babalik sayo. (eh di natakot ka?)
Siguro kung lahat ng tao ganun na lamang ang gagawing batayan sa pagtimbang ng tama at mali napakasaya siguro ng mundo.Wala nang usaping moralidad, doctrina at kung anu-ano na lalo lamang nagpapagulo sa takbo ng isip at buhay ng marami.
Kaya let us pray...lets meditate, lets chant etc. etc.
Agosto 24, 2007
BIYAHE…
Gusto niyang tumawa at sumigaw ng malakas! Naloloka siya sa halo-halong emosyong nararamdaman sa loob niya. Ngunit nagdalawang isip siyang ibulalas ang nararamdaman, mahirap na baka mapagkamalan siyang baliw ng mga katabi niya sa sinasakyang van pabalik ng Cebu. Ngunit naisipan niyang pagbigyan ang sarili, nagpakawala ng abot tengang ngiti at sunod-sunod na malalim na buntunghininga… “Whew! Ang hirap magpigil ng damdamin lalo na’t napaka-positibo nito” usal niya sa sarili.
Nakangiting kinuha ang mobile phone at nagtxt … “ I love being myself!” at muling nagpakawala ng malalim na buntunghininga, upang maibsan ang halos sumabog niyang damdamin dahil sa labis na kasiyahan.
Itinuon niya ang pansin sa labas ng bintana, masikip ang upuan at halos isiksik siya ng dalawang lalaking nakaupo sa tagiliran niya. Deadma! Wala siyang pakialam kahit na ipitin pa siya ng dalawang damuhong ito! Masaya siya at walang makakasira sa napaka-gandang mood na nararamdaman niya sa mga oras na ito. Napakaliwanag ng buong kapaligiran, napaka-ganda ng lahat! Kasabay pa ng magandang tugtog na naririnig niya mula sa radio ng sasakyan, hindi na lamang niya pinansin ang boses palakang kumakanta sa tagiliran niya kaya solve pa rin! tipong road trip ang dating “sana araw-araw ganito” mahinang bulong niya sa sarili.
Galing siya ng Dumaguete Negros, napakalapit lamang pala nito sa Cebu halos apat na oras lang na biyahe sa bus o van at 20 minutong biyahe sa pumpboat or barge patawid sa kabilang isla. Napaka- strategic na isla ng Cebu, nasa gitna kasi ng bansa kaya’t kahit saan mo balakin magpunta mapa Mindanao, Luzon o ibang isla ng Visayas halos lahat malapit! minsan nga hindi siya makapaniwala sa mura ng pamasahe.
Teka, bakit nga ba siya napadpad ng Dumaguete? Ha,ha hindi siya makapaniwala… nakakaloka mang isipin na dumayo siya sa nasabing lugar para lamang makipagkita sa isang LALAKI! Ewan pero hindi niya rin alam kung anong kalokohan ang nagawa niya … pero ang importante masaya naman siya at hindi siya nagsisi sa naging desisyon niya.
Matagal na rin naman niyang ka-chat (kahit na paminsan-minsan lang ito kung mag-online) ang lalaking iyun, kaibigan din ng mga kaibigan niya sa Manila at masasabi niyang kasama niya sa isang adhikain (ewan kung ano iyun?) Basta pakiramdam niya lang may-bonding silang dalawa! Yun lang … pwede na rin siguro i-consider na nasa friendster list niya ito (he,he) Nitong mga huling araw kasi halos araw araw niya na itong kausap on-line, sa hindi malamang dahilan napagkasunduan nilang magkita, ang problema dahil sa dikta ng tadhana lumabas na siya ang dapat na bumisita sa Dumaguete sa halip na ito ang tumawid ng Cebu.
Syempre, kung makikipagkita ka sa isang lalaki ano pa nga ba ang inaasahan mong mangyari? Kaya para maihanda ang sarili at ang partner niya, nagpa-alam na siya dito na baka sa mga susunod na araw eh maisipan niyang dumalaw ng Dumaguete. Dahil sa alam niya namang mataas ang IQ level ng partner niya, kaya alam niyang alam na nito na kung ano ang gusto niyang mangyari sa pagpunta ng Dumaguete. Kaya naisipan nilang magplano kung kelan siya aalis para i-meet ang lalaking minsan niya lang maka-chat!. Wala namang masyadong paalala ang partner niya basta be safe lang un na!
Tamang-taman naman na holiday para sa obserbasyon ng pagkamatay ni Ninoy, kaya Sabado ng umaga sumakay na siya patungong Dumaguete. At matapos nga ang halos apat na oras na biyahe, habang katxt naman sa daan ang lalaki pupuntahan niya nakarating din naman siya ng walang gaanong problema… yun nga lang gutom na gutom siya dahil hindi man lamang niya naisipang mag-almusal bago bumiyahe.
Hmmm so ikaw pala yun? Medyo nag-aalinlangang bulong niya sa sarili nang makita ang lalaki, mahirap talagang mag-expect madalas kasi sabit eh. Pero since nandito na ako go! Tara kung saan mo gusto pumunta” dagdag niya pa sa sarili at buong tamis na ngumiti sa higanteng nasa harapan niya! Six footer! Hangang balikat lang siya nito pero ayos lang…. Nagyaya ang lalaking sa wakas ay nakita niya sa unang pagkakataon sa isang resort sa labas ng Dumaguete City.
Paano ko nga ba bibigyan ng hustisya itong nagawa ko? Bulong niya sa sarili… syempre alam niya namang hindi ganun kakitid ang utak ng lalaking kasama niya. Naintindihan din naman nito ang takbo ng utak niya at mga desisyon. Sabi nga niya dito noong minsan nagkausap sila on-line, na kung makikipagkita siya rito kung sakali; hindi ito dahil sa lalaki mismo, at hindi ito usapin ng sex or kalibugan lang.
Para sa kanya malalim ang kahulugan ng ganitong desisyon, may pinangagalingan ang mga saloobing ito, syempre bukod sa may konting physical attraction sya dito, isinaalang-alang niya rin ang takbo ng pag-iisip ng lalaking kasama niya ngayon. Teka bakit nga ba niya ito nagustuhan? Sa puntong humantong pa siya sa pakikipagtalik? Unang-una alam niyang hindi iisipin ng lalaking ito na “pokpok” siya o “easy to get” dahil sa nakipagkita siya dito, pangalawa sigurado siyang hindi iisipin ng lalaking ito na “naisahan” nito ang partner o kinakasama niya sa kasalukuyan dahil unang-una alam ng partner niya na makikipagkita siya rito at natural alam ng partner niya na may mangyayari sa kanilang dalawa! , pangatlo alam niyang ito ang gusto niyang gawin sa mga oras na ito at handa siya sa anumang kahantungan ng mga pangyayari.
Nang ihatid siya nito sa pier kung saan siya sasakay ng pump boat pabalik ng Cebu, bukod sa kuwentuhan tungkol sa kabulukan ng sistema ng mga paaralan sa lugar nila at pulitika napaka-casual lamang ng pamamaalam nila sa isat-isa isang “friendly” high five!? At ngiti lang parang sinabi lang nila sa isat-isa na salamat at ingat ka. Walang kadramahan at kakornihan! Simple lang!
Kaya naman ngayon… habang bumibiyahe siya pabalik ng Cebu matapos ang isang masaya at makulay na araw na inilagi niya sa Dumaguete hindi niya maipaliwanag ang nararamdaman niya. Pakiramdam niya lubusan siyang LUMAYA bilang isang BABAE! Naisip niya sino ba namang tao sa buong Pilipinas ang bumibiyahe pabalik sa kanyang mahal o pamilya matapos ang isang “kataksilan” na ganito kapositibo ang nararamdaman? Wala ako lang!
Walang guilt, walang worries…. Na baka isang araw malaman ng kinakasama niya na ginawa niya ito, o kaya sa pagbalik niya tanungin siya ng mga dadatnan niya sa bahay kung saan siya nangaling at anong ginawa niya at bakit hindi siya umuwi at saan siya natulog kagabi?! Alam niya walang magtatanong sa kanya ng ganun at alam niyang hindi siya magtatahi ng mga kasinungalingan sa oras na makarating siya ng bahay. Napangiti na lamang ulit siya sa kaisipang iyun.
Matapos ang apat na oras na biyahe nasa Cebu na ulit siya, nakangiti at masaya parang gusto niyang kumaway sa mga taong nakaabang sa terminal “ Gusto niyang sabihin, hello I’m back!” Nasa Cebu na ulit siya… balik trabaho, balik sa nakakasawang routine ng buhay opisina pero at least alam niyang sa pagkakataong ito may masarap siyang baon araw-araw. Lalong nadagdagan ang tuwang nararamdaman niya nang makita niyang naghihintay sa kanya sa terminal ang partner niya, ang lalaking nakasama niya ng halos mahigit pitong taon, nakangiti itong sumalubong sa kanya at agad na kinuha ang dala-dala niyang bag at magka-hawak kamay silang naglakad palabas ng terminal.
Muli naalala niya ang paborito niyang linya sa isang babasahin:
“THE DESIRE TO CHANGE THE WORLD REMAINS MERELY AN ABSTRACT IDEAL OR A POLITICAL PROGRAM UNLESS IT BECOMES THE WILL TO TRANSFORM ONE’S OWN LIFE!”
(Wolfi Landstreicher - Againts the Logic of Submission)
-END-
Agosto 23, 2007
Agosto 22, 2007
Agosto 19, 2007
EXPERIMENTAL ROMANTIC RELATIONSHIPS: EMERGING CONDITIONS FOR THE NEW WORLD ORDER
a personal evaluation:
“Anarchism is not a concept that can be locked up in a word like a gravestone. It is not a political theory. It is a way of conceiving life, and life, young or old as we may be, whether we are old or people or children, is not something definitive: it is a stake we must play day after day.”
-Alfredo Bonano, THE ANARCHIST TENSION
Jealousy, And What I’ve Learned From It
Yes, I still feel jealous sometimes. I’ve had experiences before of being insanely jealous --- not just of another man, but of other things my partner loved or experienced or were excited about. Being able to come to terms with these things has been a very important in the development of my confidence and sense of self. It took me years to feel not just understand) that if my partner loves other things or other people as well, it doesn’t mean I am less valuable. Besides, if she truly loves me, it’s not because I march up to someone list of desired qualities that someone else can outmatch me at – she loves me for reasons that are unique to me, that no one else can compare with, so I have nothing to fear.
I consider my jealousy a worthy adversary, one that can teach me a lot about myself if I confront it with rather than trying to protect myself from it by controlling others. I’ve had experiences in relationships before where we have limited ourselves in order for us to protect from jealousy, and it has been catastrophic for both of us, you can imagine.
Love isn’t a scarcity commodity --- it must increase, just like joy, the more it is permitted and shared and given away. Remember the elementary song “LOVE IS SOMETHING THAT YOU GIVE IT AWAY” and movies like “PAY IT FORWARD”?
I don’t feel like I have to hoard anyone all to myself now. I know that doesn’t work, or help to protect love (or me, for that matter) It’s just as important to me now that I help others to not be “afraid of me” as it is they learn not to be afraid of themselves.
Another Gender Rant
One of the things jealousy has taught me about is my attitude toward other men. In our society, men are conditioned to hate each other, try to “protect” womyn from other men (which often looks more like hoarding and protecting personal “property”), and this inclination makes sense when you look at how fucked up many men are when it comes to interacting with womyn. But for me to not trust any men to be something good for my partner (past the point of limited friendship) is outright paranoia and territorial bullshiting. If I trust the judgement of my partner, I should trust her to know what and who is good for her, and to not let my each-against-all male conditioning interfere.
Objections I’ve Heard Raised Against Open Relationships
“I guess that’s fine if it’s what YOU WANT (choice) to try, but luckily I only want monogamy for myself! I’m all set!” – a friend
That’s great for you, if it really is true --- for the time being, at least. We’re always so thrilled when our desires happen to coincide with social rules: then it is easy for us to feel proud of our desires, to think they’re beautiful, since they are universally accepted (indeed, everything around you is reinforcing the idea that that what you are lucky enough to feel for the moment is perfection itself) … but you might not always be that “lucky”, you know. Should you (or someone else) ever feel a need that isn’t satisfied by the monogamy system, if you haven’t explore it once, try it twice!
“It sounds good in theory, but the way people feel is more important than these abstractions…” –a friend
Some people think that we come up with ideas and theories not as solutions to the real problems of our lives, but to show off what good ideas we can come up with. If it is not clear by now that that I’ve been thinking about this as an attempt to solve rather than exacerbate the problems in my intimate relationship, then I apologize for doing such a poor job writing this article.
contributed by: Anarchijo
copyleft: print or repost
“Anarchism is not a concept that can be locked up in a word like a gravestone. It is not a political theory. It is a way of conceiving life, and life, young or old as we may be, whether we are old or people or children, is not something definitive: it is a stake we must play day after day.”
-Alfredo Bonano, THE ANARCHIST TENSION
Jealousy, And What I’ve Learned From It
Yes, I still feel jealous sometimes. I’ve had experiences before of being insanely jealous --- not just of another man, but of other things my partner loved or experienced or were excited about. Being able to come to terms with these things has been a very important in the development of my confidence and sense of self. It took me years to feel not just understand) that if my partner loves other things or other people as well, it doesn’t mean I am less valuable. Besides, if she truly loves me, it’s not because I march up to someone list of desired qualities that someone else can outmatch me at – she loves me for reasons that are unique to me, that no one else can compare with, so I have nothing to fear.
I consider my jealousy a worthy adversary, one that can teach me a lot about myself if I confront it with rather than trying to protect myself from it by controlling others. I’ve had experiences in relationships before where we have limited ourselves in order for us to protect from jealousy, and it has been catastrophic for both of us, you can imagine.
Love isn’t a scarcity commodity --- it must increase, just like joy, the more it is permitted and shared and given away. Remember the elementary song “LOVE IS SOMETHING THAT YOU GIVE IT AWAY” and movies like “PAY IT FORWARD”?
I don’t feel like I have to hoard anyone all to myself now. I know that doesn’t work, or help to protect love (or me, for that matter) It’s just as important to me now that I help others to not be “afraid of me” as it is they learn not to be afraid of themselves.
Another Gender Rant
One of the things jealousy has taught me about is my attitude toward other men. In our society, men are conditioned to hate each other, try to “protect” womyn from other men (which often looks more like hoarding and protecting personal “property”), and this inclination makes sense when you look at how fucked up many men are when it comes to interacting with womyn. But for me to not trust any men to be something good for my partner (past the point of limited friendship) is outright paranoia and territorial bullshiting. If I trust the judgement of my partner, I should trust her to know what and who is good for her, and to not let my each-against-all male conditioning interfere.
Objections I’ve Heard Raised Against Open Relationships
“I guess that’s fine if it’s what YOU WANT (choice) to try, but luckily I only want monogamy for myself! I’m all set!” – a friend
That’s great for you, if it really is true --- for the time being, at least. We’re always so thrilled when our desires happen to coincide with social rules: then it is easy for us to feel proud of our desires, to think they’re beautiful, since they are universally accepted (indeed, everything around you is reinforcing the idea that that what you are lucky enough to feel for the moment is perfection itself) … but you might not always be that “lucky”, you know. Should you (or someone else) ever feel a need that isn’t satisfied by the monogamy system, if you haven’t explore it once, try it twice!
“It sounds good in theory, but the way people feel is more important than these abstractions…” –a friend
Some people think that we come up with ideas and theories not as solutions to the real problems of our lives, but to show off what good ideas we can come up with. If it is not clear by now that that I’ve been thinking about this as an attempt to solve rather than exacerbate the problems in my intimate relationship, then I apologize for doing such a poor job writing this article.
contributed by: Anarchijo
copyleft: print or repost
Agosto 16, 2007
Join the Revolution Fall InLOVE!!!
Falling in love is the ultimate act of revolution, of resistance to today's tedious, socially restrictive, culturally constrictive, humanly meaningless world.
PART 1
PART 2
the transcription:
Join the Resistance: Fall in Love
Falling in love is the ultimate act of revolution, of resistance to today's tedious, socially restrictive, culturally constrictive, humanly meaningless world.
Love transforms the world. Where the lover formerly felt boredom, he now feels passion. Where she once was complacent, she now is excited and compelled to self-asserting action. The world which once seemed empty and tiresome becomes filled with meaning, filled with risks and rewards, with majesty and danger. Life for the lover is a gift, an adventure with the highest possible stakes; every moment is memorable, heartbreaking in its fleeting beauty. When he falls in love, a man who once felt disoriented, alienated, and confused will know exactly what he wants. Suddenly his existence will make sense to him; suddenly it becomes valuable, even glorious and noble, to him. Burning passion is an antidote that will cure the worst cases of despair and resigned obedience.
Love makes it possible for individuals to connect to others in a meaningful way—it impels them to leave their shells and risk being honest and spontaneous together, to come to know each other in profound ways. Thus love makes it possible for them to care about each other genuinely, rather than at the end of the gun of Christian doctrine. But at the same time, it plucks the lover out of the routines of everyday life and separates her from other human beings. She will feel a million miles away from the herd of humanity, living as she is in a world entirely different from theirs.
In this sense love is subversive, because it poses a threat to the established order of our modern lives. The boring rituals of workday productivity and socialized etiquette will no longer mean anything to a man who has fallen in love, for there are more important forces guiding him than mere inertia and deference to tradition. Marketing strategies that depend upon apathy or insecurity to sell the products that keep the economy running as it does will have no effect upon him. Entertainment designed for passive consumption, which depends upon exhaustion or cynicism in the viewer, will not interest him.
There is no place for the passionate, romantic lover in today's world, business or private. For he can see that it might be more worthwhile to hitchhike to Alaska (or to sit in the park and watch the clouds sail by) with his sweetheart than to study for his calculus exam or sell real estate, and if he decides that it is, he will have the courage to do it rather than be tormented by unsatisfied longing. He knows that breaking into a cemetery and making love under the stars will make for a much more memorable night than watching television ever could. So love poses a threat to our consumer-driven economy, which depends upon consumption of (largely useless) products and the labor that this consumption necessitates to perpetuate itself.
Similarly, love poses a threat to our political system, for it is difficult to convince a man who has a lot to live for in his personal relationships to be willing to fight and die for an abstraction such as the state; for that matter, it may be difficult to convince him to even pay taxes. It poses a threat to cultures of all kinds, for when human beings are given wisdom and valor by true love they will not be held back by traditions or customs which are irrelevant to the feelings that guide them.
Love even poses a threat to our society itself. Passionate love is ignored and feared by the bourgeoisie, for it poses a great danger to the stability and pretense they covet. Love permits no lies, no falsehoods, not even any polite half-truths, but lays all emotions bare and reveals secrets which domesticated men and women cannot bear.
You cannot lie with your emotional and sexual response; situations or ideas will excite or repel you whether you like it or not, whether it is polite or not, whether it is advisable or not. One cannot be a lover and a (dreadfully) responsible, (dreadfully) respectable member of today's society at the same time; for love will impel you to do things which are not "responsible" or "respectable." True love is irresponsible, irrepressible, rebellious, scornful of cowardice, dangerous to the lover and everyone around her, for it serves one master alone: the passion that makes the human heart beat faster. It disdains anything else, be it self-preservation, obedience, or shame. Love urges men and women to heroism, and to antiheroism—to indefensible acts that need no defense for the one who loves.
For the lover speaks a different moral and emotional language than the typical bourgeois man does. The average bourgeois man has no overwhelming, smoldering desires. Sadly, all he knows is the silent despair that comes of spending his life pursuing goals set for him by his family, his educators, his employers, his nation, and his culture, without ever being able to even consider what needs and wants he might have of his own. Without the burning fire of desire to guide him, he has no criteria upon which to choose what is right and wrong for himself. Consequently he is forced to adopt some dogma or doctrine to direct him through his life. There are a wide variety of moralities to choose from in the marketplace of ideas, but which morality a man buys into is immaterial so long as he chooses one because he is at a loss otherwise as to what he should do with himself and his life.
How many men and women, having never realized that they had the option to choose their own destinies, wander through life in a dull haze thinking and acting in accordance with the laws that have been taught to them, merely because they no longer have any other idea of what to do? But the lover needs no prefabricated principles to direct her; her desires identify what is right and wrong for her, for her heart guides her through life. She sees beauty and meaning in the world, because her desires paint the world in these colors. She has no need for dogmas, for moral systems, for commandments and imperatives, for she knows what to do without instructions. Thus she does indeed pose quite a threat to our society. What if everyone decided right and wrong for themselves, without any regard for conventional morality?
What if everyone did whatever they wanted to, with the courage to face any consequences? What if everyone feared loveless, lifeless monotony more than they fear taking risks, more than they fear being hungry or cold or in danger? What if everyone set down their "responsibilities" and "common sense," and dared to pursue their wildest dreams, to set the stakes high and live each day as if it were the last? Think what a place the world would be! Certainly it would be different than it is now—and it is quite a truism that people from the "mainstream," the simultaneous keepers and victims of the status quo, fear change.
And so, despite the stereotyped images used in the media to sell toothpaste and honeymoon suites, genuine passionate love is discouraged in our culture. Being "carried away by your emotions" is frowned upon; instead we are raised to always be on our guard lest our hearts lead us astray. Rather than being encouraged to have the courage to face the consequences of risks taken in pursuit of our hearts' desires, we are counseled not to take risks at all, to be "responsible." And love itself is regulated.
Men must not fall in love with other men, nor women with other women, nor individuals from different ethnic backgrounds with each other, or else the usual bigots who form the front-line offensive in the assault of modern Western culture upon the individual will step in. Men and women who have already entered into a legal/religious contract with each other are not to fall in love with anyone else, even if they no longer feel any passion for their marital partner. Love as most of us know it today is a carefully prescribed and preordained ritual, something that happens on Friday nights in expensive movie theaters and restaurants, something that fills the pockets of the shareholders in the entertainment industries without preventing workers from showing up to the office on time and ready to reroute phone calls all day long.
This regulated, commercial "love" is nothing like the passionate, burning love that consumes the genuine lover. These restrictions, expectations, and regulations smother true love; for love is a wild flower that can never grow within the confines prepared for it but only appears where it is least expected.
We must fight against these cultural restraints that would cripple and smother our desires. For it is love that gives meaning to life, desire that makes it possible for us to make sense of our existence and find purpose in our lives. Without these, there is no way for us to determine how to live our lives, except to submit to some authority, to some god, master or doctrine that will tell us what to do and how to do it without ever giving us the satisfaction that self-determination does.
So fall in love today, with men, with women, with music, with ambition, with yourself. . . with life!
One might say that it is ridiculous to implore others to fall in love—one either falls in love or one does not, it is not a choice that can be made consciously. Emotions do not follow the instructions of the rational mind. But the environment in which we must live out our lives has a great influence on our emotions, and we can make rational decisions that will affect this environment. It should be possible to work to change an environment that is hostile to love into an environment that will encourage it. Our task must be to engineer our world so that it is a world in which people can and do fall in love, and thus to reconstitute human beings so that we will be ready for the "revolution" spoken of in these pages—so that we will be able to find meaning and happiness in our lives.
IMAGINE...
PART 1
PART 2
the transcription:
Join the Resistance: Fall in Love
Falling in love is the ultimate act of revolution, of resistance to today's tedious, socially restrictive, culturally constrictive, humanly meaningless world.
Love transforms the world. Where the lover formerly felt boredom, he now feels passion. Where she once was complacent, she now is excited and compelled to self-asserting action. The world which once seemed empty and tiresome becomes filled with meaning, filled with risks and rewards, with majesty and danger. Life for the lover is a gift, an adventure with the highest possible stakes; every moment is memorable, heartbreaking in its fleeting beauty. When he falls in love, a man who once felt disoriented, alienated, and confused will know exactly what he wants. Suddenly his existence will make sense to him; suddenly it becomes valuable, even glorious and noble, to him. Burning passion is an antidote that will cure the worst cases of despair and resigned obedience.
Love makes it possible for individuals to connect to others in a meaningful way—it impels them to leave their shells and risk being honest and spontaneous together, to come to know each other in profound ways. Thus love makes it possible for them to care about each other genuinely, rather than at the end of the gun of Christian doctrine. But at the same time, it plucks the lover out of the routines of everyday life and separates her from other human beings. She will feel a million miles away from the herd of humanity, living as she is in a world entirely different from theirs.
In this sense love is subversive, because it poses a threat to the established order of our modern lives. The boring rituals of workday productivity and socialized etiquette will no longer mean anything to a man who has fallen in love, for there are more important forces guiding him than mere inertia and deference to tradition. Marketing strategies that depend upon apathy or insecurity to sell the products that keep the economy running as it does will have no effect upon him. Entertainment designed for passive consumption, which depends upon exhaustion or cynicism in the viewer, will not interest him.
There is no place for the passionate, romantic lover in today's world, business or private. For he can see that it might be more worthwhile to hitchhike to Alaska (or to sit in the park and watch the clouds sail by) with his sweetheart than to study for his calculus exam or sell real estate, and if he decides that it is, he will have the courage to do it rather than be tormented by unsatisfied longing. He knows that breaking into a cemetery and making love under the stars will make for a much more memorable night than watching television ever could. So love poses a threat to our consumer-driven economy, which depends upon consumption of (largely useless) products and the labor that this consumption necessitates to perpetuate itself.
Similarly, love poses a threat to our political system, for it is difficult to convince a man who has a lot to live for in his personal relationships to be willing to fight and die for an abstraction such as the state; for that matter, it may be difficult to convince him to even pay taxes. It poses a threat to cultures of all kinds, for when human beings are given wisdom and valor by true love they will not be held back by traditions or customs which are irrelevant to the feelings that guide them.
Love even poses a threat to our society itself. Passionate love is ignored and feared by the bourgeoisie, for it poses a great danger to the stability and pretense they covet. Love permits no lies, no falsehoods, not even any polite half-truths, but lays all emotions bare and reveals secrets which domesticated men and women cannot bear.
You cannot lie with your emotional and sexual response; situations or ideas will excite or repel you whether you like it or not, whether it is polite or not, whether it is advisable or not. One cannot be a lover and a (dreadfully) responsible, (dreadfully) respectable member of today's society at the same time; for love will impel you to do things which are not "responsible" or "respectable." True love is irresponsible, irrepressible, rebellious, scornful of cowardice, dangerous to the lover and everyone around her, for it serves one master alone: the passion that makes the human heart beat faster. It disdains anything else, be it self-preservation, obedience, or shame. Love urges men and women to heroism, and to antiheroism—to indefensible acts that need no defense for the one who loves.
For the lover speaks a different moral and emotional language than the typical bourgeois man does. The average bourgeois man has no overwhelming, smoldering desires. Sadly, all he knows is the silent despair that comes of spending his life pursuing goals set for him by his family, his educators, his employers, his nation, and his culture, without ever being able to even consider what needs and wants he might have of his own. Without the burning fire of desire to guide him, he has no criteria upon which to choose what is right and wrong for himself. Consequently he is forced to adopt some dogma or doctrine to direct him through his life. There are a wide variety of moralities to choose from in the marketplace of ideas, but which morality a man buys into is immaterial so long as he chooses one because he is at a loss otherwise as to what he should do with himself and his life.
How many men and women, having never realized that they had the option to choose their own destinies, wander through life in a dull haze thinking and acting in accordance with the laws that have been taught to them, merely because they no longer have any other idea of what to do? But the lover needs no prefabricated principles to direct her; her desires identify what is right and wrong for her, for her heart guides her through life. She sees beauty and meaning in the world, because her desires paint the world in these colors. She has no need for dogmas, for moral systems, for commandments and imperatives, for she knows what to do without instructions. Thus she does indeed pose quite a threat to our society. What if everyone decided right and wrong for themselves, without any regard for conventional morality?
What if everyone did whatever they wanted to, with the courage to face any consequences? What if everyone feared loveless, lifeless monotony more than they fear taking risks, more than they fear being hungry or cold or in danger? What if everyone set down their "responsibilities" and "common sense," and dared to pursue their wildest dreams, to set the stakes high and live each day as if it were the last? Think what a place the world would be! Certainly it would be different than it is now—and it is quite a truism that people from the "mainstream," the simultaneous keepers and victims of the status quo, fear change.
And so, despite the stereotyped images used in the media to sell toothpaste and honeymoon suites, genuine passionate love is discouraged in our culture. Being "carried away by your emotions" is frowned upon; instead we are raised to always be on our guard lest our hearts lead us astray. Rather than being encouraged to have the courage to face the consequences of risks taken in pursuit of our hearts' desires, we are counseled not to take risks at all, to be "responsible." And love itself is regulated.
Men must not fall in love with other men, nor women with other women, nor individuals from different ethnic backgrounds with each other, or else the usual bigots who form the front-line offensive in the assault of modern Western culture upon the individual will step in. Men and women who have already entered into a legal/religious contract with each other are not to fall in love with anyone else, even if they no longer feel any passion for their marital partner. Love as most of us know it today is a carefully prescribed and preordained ritual, something that happens on Friday nights in expensive movie theaters and restaurants, something that fills the pockets of the shareholders in the entertainment industries without preventing workers from showing up to the office on time and ready to reroute phone calls all day long.
This regulated, commercial "love" is nothing like the passionate, burning love that consumes the genuine lover. These restrictions, expectations, and regulations smother true love; for love is a wild flower that can never grow within the confines prepared for it but only appears where it is least expected.
We must fight against these cultural restraints that would cripple and smother our desires. For it is love that gives meaning to life, desire that makes it possible for us to make sense of our existence and find purpose in our lives. Without these, there is no way for us to determine how to live our lives, except to submit to some authority, to some god, master or doctrine that will tell us what to do and how to do it without ever giving us the satisfaction that self-determination does.
So fall in love today, with men, with women, with music, with ambition, with yourself. . . with life!
One might say that it is ridiculous to implore others to fall in love—one either falls in love or one does not, it is not a choice that can be made consciously. Emotions do not follow the instructions of the rational mind. But the environment in which we must live out our lives has a great influence on our emotions, and we can make rational decisions that will affect this environment. It should be possible to work to change an environment that is hostile to love into an environment that will encourage it. Our task must be to engineer our world so that it is a world in which people can and do fall in love, and thus to reconstitute human beings so that we will be ready for the "revolution" spoken of in these pages—so that we will be able to find meaning and happiness in our lives.
IMAGINE...
Agosto 15, 2007
Agosto 14, 2007
Me, You, Them / Me, You, Him
Matagal ko nang napanood ang pelikulang ito (Me, You, Them) ni ________ kuwento ito ng isang babaeng may tatlong asawa o kinakasama sa loob ng iisang bubong, Nakakaloka! Kaya nga nung mapanood ko ito gusto kong lumuhod at purihin ang babaeng ito.
Dahil may nakilala nanaman akong lalaking sa palagay ko ay makakasundo ko at type na type ko, naalala ko tuloy ang pelikula. Naiisip ko tuloy kung pwede kayang gawin yun? Siguro naman pwedeng-pwede dahil unang-una hindi naman ako nabibilang sa kung anong relihiyon na maraming bawal. Bininyagan akong katoliko, syempre dahil katoliko ang mga magulang ko, pero hindi ibig sabihin noon na tinangap at isasabuhay ko ang mga doctrina nila.
Kaya nga tinanong ko isa kong kaibigan kung posibleng gawin yun, sabi naman niya impossible daw. Eh ako naman si gaga na gusto lang atang i-justify ang gusto ko; sinagot ko naman siyang eh bakit ang mga muslim at mga Bla’an (isang tribo sa south cotabato) pwede mag-asawa ng marami? Naloka ako sa sarili ko para akong bata nito.
Well syempre sagot ng kaibigan ko, dahil muslim yun! At isa pa lalaki lang ang allowed sa kanila ng ganun! Ay unfair! Bakit ganun? Teka nga bakit ba ganun? Naalala ko tuloy ang isang dialogue ng isang character sa movie na HISTORY BOYS ito ang kanyang definition ng History – “History is a woman following behind with a bucket.!” Alam ko mahirap baguhin ang mga nakasanayan na, isang malaking hamon talaga sa mundong ito na pinaghaharian ng mga nilalang na may ipinagmamalaking “piece of skin and muscle” sa pagitan ng mga hita nila. Na ang isang babeng katulad ko ay magkaroon din ng mga pribilihiyo na sila lamang “daw” ang dapat na magkamit. Sorry, tinatawag ko itong syang privilege na pinauso at pinairal lamang ng lahi nila. Kung magagawa nila bakit hindi tayo? Sabihin na natin halimbawa na sa pagkakataong ito muslim ako, well I can be flexible pwede rin akong comunista or hudyo bukas, huwag na kayong umangal buhay ko ito at sinusubukan ko lang ilatag sa inyo kung ano ang mga pwedeng gawin ng isang babaeng katulad ko.
Hindi ba pwede tayong mamili at pwede natin gawin ang mga bagay na gusto natin! Pero, syempre unang-una dahil sa may partner ako sa kasalukuyan itatanong ko muna sa kanya kung papayag siya sa ganitong set-up, hmmm ito ang mahirap dito. Teka naisip ko, noong pumunta ako sa South Cotabato para sa isang research project, nagkaroon ako ng chance na mabisita ang community ng mga Bla’an sa bulubundukin ng South Cotabato. Isa sa weird na kultura nila ay ang pagkakaroon ng maraming asawa ng mga kalalakihan, syempre katulad ng muslim dapat unang-una kakayanin mong buhayin ang mga asawa at magiging anak nyo. Pangalawa, dapat may consent ng unang misis mo na mag-aasawa ng isa pa at ititira mo ito sa bahay ninyo. Sa kultura naman nila, talagang papayagang mga asawa nilang babae, dahil lahat ng mga gawaing bahay at pag-aalaga sa mga bata ay ipapasa niya sa pangalawang asawa! Eh di ang siste buhay reyna sya! Wala Na syang gagawin kundi ang magpahinga at matulog buong maghapon! Ha,ha, ha magandang ideya noh! Kaya naman karamihan sa mga lalaki dun ay may isa o tatlong asawa at syempre lahat ng asawa nila masaya dahil habang dumadami ang asawa ng asawa mo aba’y lalo kang nagiging buhay reyna!
Kaya kung papayag ang partner ko, mukhang magiging masaya ang buhay mag-asawa namin ME. YOU, THEM! Or sa amin kung sakali ME, YOU, HIM! Hahaha. Sana lang wish ko, pumayag sya kasi kung sakali papayag naman ako kung sya naman ang humiling na magdadala siya ng babae sa bahay namin! Kaya kung sakali pwedeng swinger or orgy ang drama naming apat!
WHAT IF EVERYONE DECIDED RIGHT OR WRONG FOR THEMSELVES, WITHOUT ANY REGARD FOR CONVENTIONAL MORALITY? WHAT IF EVERYONE DID WHAT THEY WANTED TO, WITH THE COURAGE TO FACE ANY CONSEQUENCES? WHAT IF EVERYONE FEARD LOVELESS, LIFELESS MONOTONY MORE THAN THEY FEAR TAKING RISK, MORE THAN THEY FEAR BEING HUNGRY OR COLD OR IN DANGER? WHAT IF EVERYONE SET DOWN THEIR "RESPONSIBILITIES" AND "COMMON SENSE"? AND DARED TO PURSUE THEIR WILDEST DREAM, TO SET THE STAKES HIGH AND LIVE EACH DAY AS IF IT WERE THE LAST? THINK WHAT A PLACE THE WORLD WOULD BE?
DISARM AUTHORITY! ARM YOUR DESIRES!
Dahil may nakilala nanaman akong lalaking sa palagay ko ay makakasundo ko at type na type ko, naalala ko tuloy ang pelikula. Naiisip ko tuloy kung pwede kayang gawin yun? Siguro naman pwedeng-pwede dahil unang-una hindi naman ako nabibilang sa kung anong relihiyon na maraming bawal. Bininyagan akong katoliko, syempre dahil katoliko ang mga magulang ko, pero hindi ibig sabihin noon na tinangap at isasabuhay ko ang mga doctrina nila.
Kaya nga tinanong ko isa kong kaibigan kung posibleng gawin yun, sabi naman niya impossible daw. Eh ako naman si gaga na gusto lang atang i-justify ang gusto ko; sinagot ko naman siyang eh bakit ang mga muslim at mga Bla’an (isang tribo sa south cotabato) pwede mag-asawa ng marami? Naloka ako sa sarili ko para akong bata nito.
Well syempre sagot ng kaibigan ko, dahil muslim yun! At isa pa lalaki lang ang allowed sa kanila ng ganun! Ay unfair! Bakit ganun? Teka nga bakit ba ganun? Naalala ko tuloy ang isang dialogue ng isang character sa movie na HISTORY BOYS ito ang kanyang definition ng History – “History is a woman following behind with a bucket.!” Alam ko mahirap baguhin ang mga nakasanayan na, isang malaking hamon talaga sa mundong ito na pinaghaharian ng mga nilalang na may ipinagmamalaking “piece of skin and muscle” sa pagitan ng mga hita nila. Na ang isang babeng katulad ko ay magkaroon din ng mga pribilihiyo na sila lamang “daw” ang dapat na magkamit. Sorry, tinatawag ko itong syang privilege na pinauso at pinairal lamang ng lahi nila. Kung magagawa nila bakit hindi tayo? Sabihin na natin halimbawa na sa pagkakataong ito muslim ako, well I can be flexible pwede rin akong comunista or hudyo bukas, huwag na kayong umangal buhay ko ito at sinusubukan ko lang ilatag sa inyo kung ano ang mga pwedeng gawin ng isang babaeng katulad ko.
Hindi ba pwede tayong mamili at pwede natin gawin ang mga bagay na gusto natin! Pero, syempre unang-una dahil sa may partner ako sa kasalukuyan itatanong ko muna sa kanya kung papayag siya sa ganitong set-up, hmmm ito ang mahirap dito. Teka naisip ko, noong pumunta ako sa South Cotabato para sa isang research project, nagkaroon ako ng chance na mabisita ang community ng mga Bla’an sa bulubundukin ng South Cotabato. Isa sa weird na kultura nila ay ang pagkakaroon ng maraming asawa ng mga kalalakihan, syempre katulad ng muslim dapat unang-una kakayanin mong buhayin ang mga asawa at magiging anak nyo. Pangalawa, dapat may consent ng unang misis mo na mag-aasawa ng isa pa at ititira mo ito sa bahay ninyo. Sa kultura naman nila, talagang papayagang mga asawa nilang babae, dahil lahat ng mga gawaing bahay at pag-aalaga sa mga bata ay ipapasa niya sa pangalawang asawa! Eh di ang siste buhay reyna sya! Wala Na syang gagawin kundi ang magpahinga at matulog buong maghapon! Ha,ha, ha magandang ideya noh! Kaya naman karamihan sa mga lalaki dun ay may isa o tatlong asawa at syempre lahat ng asawa nila masaya dahil habang dumadami ang asawa ng asawa mo aba’y lalo kang nagiging buhay reyna!
Kaya kung papayag ang partner ko, mukhang magiging masaya ang buhay mag-asawa namin ME. YOU, THEM! Or sa amin kung sakali ME, YOU, HIM! Hahaha. Sana lang wish ko, pumayag sya kasi kung sakali papayag naman ako kung sya naman ang humiling na magdadala siya ng babae sa bahay namin! Kaya kung sakali pwedeng swinger or orgy ang drama naming apat!
WHAT IF EVERYONE DECIDED RIGHT OR WRONG FOR THEMSELVES, WITHOUT ANY REGARD FOR CONVENTIONAL MORALITY? WHAT IF EVERYONE DID WHAT THEY WANTED TO, WITH THE COURAGE TO FACE ANY CONSEQUENCES? WHAT IF EVERYONE FEARD LOVELESS, LIFELESS MONOTONY MORE THAN THEY FEAR TAKING RISK, MORE THAN THEY FEAR BEING HUNGRY OR COLD OR IN DANGER? WHAT IF EVERYONE SET DOWN THEIR "RESPONSIBILITIES" AND "COMMON SENSE"? AND DARED TO PURSUE THEIR WILDEST DREAM, TO SET THE STAKES HIGH AND LIVE EACH DAY AS IF IT WERE THE LAST? THINK WHAT A PLACE THE WORLD WOULD BE?
DISARM AUTHORITY! ARM YOUR DESIRES!
Agosto 11, 2007
ANONG PAPEL MO?
"Do not ask who I am and do not ask me to remain the same:
leave it to our bureaucrats and our police to see that our papers are in order." (m.foucault)
Unang Papel:
"Misis pirmahan nyo po itong BIRTH CERTIFICATE ng anak nyo, dito po nakasaad kung anong petsa at oras sya ipinanganak pati ang pangalan ng kanyang mga tunay na magulang. Dito nyo rin po malalaman kung ano ang kasariaan ng anak ninyo"
Sa tinatawag nilang Birth Certificate, nakasulat ang tamang oras at araw ng ating pagsilang. Nakasulat din dito ang ating kasarian na magiging gabay natin sa isang napakahalagang desisyon ng ating pagkatao.Para bang kapag wala kang ganitong papel ay hindi mo malalaman kung ikaw ba ay babae o lalaki? Pati ang pangalan ng ating mga magulang ay naririto rin. Eh para saan ang tinatawag nilang lukso ng dugo na likas na nararamdaman natin sa ating mga magulang, kapatid at kamag-anak?Paano kapag nawala ang papel? Ibig sabihin ba nito wala na tayong karapatang tawaging ina ang ating ina at ama ang ating ama? At tama nga ba ang papel sa pagsasaad ang tunay nating kasarian? Dahil sa papel na ito nagkaroon tayo ng dirkriminasyon sa mga bakla at lesbiana o yung mga tinatawag na third sex! Ang papel na ito ang nagdikta sa atin upang kamuhian at ituring na makasalanan ang mga taong sumunod at nagpalaya sa tunay nilang pagkatao.
Pangalawang Papel:
" Sa ngalan ng ama, ng anak at ng espirito santo, ikaw Juana Dela Cruz ay binabasbasan ko upang mapabilang sa simbahang katoliko, upang makamit mo ang kaligtasan at buhay na walang hangan. Magulang, kunin nyo sa secretarya ang kanyang BAPTISMAL CERTIFICATE"
Ang Baptismal Certificate ang ating pangalawang papel, ito ang nagpapatunay na tayo ay kabilang at sumailalim sa basbas ng isang relihiyong nakagisnan ng ating mga magulang. Ito daw ang ating pinanghahawakang dokumento upang makamit natin ang kaligtasan at buhay na walang hangan! Ang mga taong wala ng papel na ganito ay itinuturing na makasalanan at magdurusa sa buhay na ito. At wala silang karapatan sa tinatawag ng marami na kaligtasan o buhay na walang hanggan. (Ayoko na mag-comment dito.)
Pangatlong Papel:
"Misis ayon sa REPORT CARD ng anak ninyo mahina po siya sa klase, mahirap po siyang umintindi at hindi madaling matuto. Naku, misis mahihirapan ho yang anak ninyo paglaki nya kung ganyan sya!"
Sinong Bobo? Ayon, sa "grading system" at "report card" ng kung anong paaralan at institusyon; bobo ka,mahina sa klase, mababa ang IQ in short tanga! Paano nga ba nasusukat ang tunay na talino, galing at kakahayan ng isang tao? Ipinagsisigawan ng papel na ito sa sangakatauhan at sa buong mundo kung hangang saan lamang ang kakahayan mo. Dahil sa papel na ito, nawalan ka ng tiwala sa iyong sarili pakiramdam mo wala kang karapatang matuto, tumuklas at mabuhay...
Ika-apat na Papel:
"Congratulation, here is your DIPLOMA"
Para saan nga ba ang Diploma? Sabihin na nating reward mo ito sa napakahabang panahong inilagi mo sa apat na sulok ng inyong eskwelahan. Isang kapirasong papel, na akala natin ay magbibigay sa atin ng garantiya ng isang magandang bukas. Paano mo nga ba nakamit ang papel na ito?Naniwala ka ba na dahil sa papel na ito naisukat ng tama ang iyong kakahayan at pagkatao?
Ikalimang Papel:
"Pasensya na pero kailangan mong kumuha ng POLICE AT NBI CLEARANCE bago ka namin tangapin"
Bakit hindi na lamang nila sabihing kriminal at makasalanan tayong lahat? Ang papel na ito daw ang nagdidikta ng kalinisan ng iyong kalooban at pagkatao. Bakit, sino ba ang walang bahid ng kasalanan? Para saan ang tinatawag nating konsensya, na nagdidikta sa atin kung ano ang tama at mali?Ang papel na ito lamang ang nagbibigay garantiya na tayo ay hindi gumawa at hindi gagawa ng kasalanan. Hindi nga ba...?
Ika-anim na Papel:
" Please present your PASSPORT, hindi ho kayo makakalabas ng bansa kapag wala nito."
Ibig sabihin, wala kang karapatang maglakbay! Ang papel na ito lamang ang magbibigay sayo karapatan na pumunta at tuklasin ang ibat-ibang sulok ng daigdig. Kapag wala ka nito, para kang ibon na nakulong sa hawla, limitado ang iyong paggalaw at wala kang karapatang puntahan ang bawat lugar na naisin mo.
Ika-pitong Papel:
"Asan ang MARRIAGE CONTRACT nyo?"
Marriage Contract daw, para bang gusto nilang palabasin na ang pag-ibig ay isang bagay na makakamit mo lamang kapag may ganito kang papel. Ang papel na ito ang nagsasabi kung sino ang taong dapat mong makasama habang-buhay. Kung wala ka nito wala kang karapatang ipadama ang iyong pagmamahal sa taong gusto mo, ito rin ang magtatali sa iyo sa pag-ibig na kahit lumipas na ay dapat mong panindigan at tiisin sa ayaw mo't sa gusto.
Ika-walong Papel:
"Wala kang PERA? Pasensya ka!"
Kailangan pa bang pag-usapan ang halaga ng papel na ito? Sa lahat ng papel ito ang pinaka-importante, halos ito ang nagpapa-ikot ng ating buhay o ng buong mundo. Sa papel na ito nakasalalay kung ano ang katayuan natin sa lipunan, kung hangang kailan ang itatagal natin sa mundo, kung ano tayo at kung ano ang tingin sa atin ng marami. Ito ang pagkain, hangin, tubig, ligaya, kalungkutan at buhay nating lahat! Kapag wala ka nito makukuha mo na sa wakas ang huling PAPEL...
Ika-siyam na Papel:
"Juan Dela Cruz, born on Jan. 1, 1960, died on Jan. 1, 2005... cause of death, STARVATION... ito po ang nakasulat sa DEATH CERTIFICATE"
Ito ang huling papel, nagsasaad ng araw ng iyong kamatayan at ang sanhi nito. Sa karamihan ang papel na ito ay animo sumpa, kinatatakutan at wala ni isa man ang magnanais na makuha ang papel na ito. Subalit sa ayaw at sa gusto natin, darating din ang panahon na ang papel na ito ay mapapasa-kamay natin. Katulad na lamang ng mga naunang papel na nagpakilala sa ating pagkatao at nagbigay gabay kung paano natin patatakbuhin ang sarili nating buhay sa pamamagitan ng mga papel...
Ngayon itatanong nyo pa ba kung ano ang tunay na papel natin dito sa mundo? Malinaw na ang papel natin ay sumailalim sa kapangayarihan at magpa-alipin sa mga papel! Papel ang siyang nagpapatakbo sa buhay natin, ito ang bumubulong ng mga damdaming dapat nating maramdaman, ito rin ang nagsasabi ng tunay nating kakayahan at pagkatao. Ang papel ang ating pagkakakilanlan, kaya nitong sukatin, paikutin, pigilan at tapusin ang ating buhay sa mundong ito na pinaghaharian ng mga papel!
Samakatuwid ang papel ang tunay na ....DIYOS!!!
(this is a repost from my old entry dated 2005 same blog)
leave it to our bureaucrats and our police to see that our papers are in order." (m.foucault)
Unang Papel:
"Misis pirmahan nyo po itong BIRTH CERTIFICATE ng anak nyo, dito po nakasaad kung anong petsa at oras sya ipinanganak pati ang pangalan ng kanyang mga tunay na magulang. Dito nyo rin po malalaman kung ano ang kasariaan ng anak ninyo"
Sa tinatawag nilang Birth Certificate, nakasulat ang tamang oras at araw ng ating pagsilang. Nakasulat din dito ang ating kasarian na magiging gabay natin sa isang napakahalagang desisyon ng ating pagkatao.Para bang kapag wala kang ganitong papel ay hindi mo malalaman kung ikaw ba ay babae o lalaki? Pati ang pangalan ng ating mga magulang ay naririto rin. Eh para saan ang tinatawag nilang lukso ng dugo na likas na nararamdaman natin sa ating mga magulang, kapatid at kamag-anak?Paano kapag nawala ang papel? Ibig sabihin ba nito wala na tayong karapatang tawaging ina ang ating ina at ama ang ating ama? At tama nga ba ang papel sa pagsasaad ang tunay nating kasarian? Dahil sa papel na ito nagkaroon tayo ng dirkriminasyon sa mga bakla at lesbiana o yung mga tinatawag na third sex! Ang papel na ito ang nagdikta sa atin upang kamuhian at ituring na makasalanan ang mga taong sumunod at nagpalaya sa tunay nilang pagkatao.
Pangalawang Papel:
" Sa ngalan ng ama, ng anak at ng espirito santo, ikaw Juana Dela Cruz ay binabasbasan ko upang mapabilang sa simbahang katoliko, upang makamit mo ang kaligtasan at buhay na walang hangan. Magulang, kunin nyo sa secretarya ang kanyang BAPTISMAL CERTIFICATE"
Ang Baptismal Certificate ang ating pangalawang papel, ito ang nagpapatunay na tayo ay kabilang at sumailalim sa basbas ng isang relihiyong nakagisnan ng ating mga magulang. Ito daw ang ating pinanghahawakang dokumento upang makamit natin ang kaligtasan at buhay na walang hangan! Ang mga taong wala ng papel na ganito ay itinuturing na makasalanan at magdurusa sa buhay na ito. At wala silang karapatan sa tinatawag ng marami na kaligtasan o buhay na walang hanggan. (Ayoko na mag-comment dito.)
Pangatlong Papel:
"Misis ayon sa REPORT CARD ng anak ninyo mahina po siya sa klase, mahirap po siyang umintindi at hindi madaling matuto. Naku, misis mahihirapan ho yang anak ninyo paglaki nya kung ganyan sya!"
Sinong Bobo? Ayon, sa "grading system" at "report card" ng kung anong paaralan at institusyon; bobo ka,mahina sa klase, mababa ang IQ in short tanga! Paano nga ba nasusukat ang tunay na talino, galing at kakahayan ng isang tao? Ipinagsisigawan ng papel na ito sa sangakatauhan at sa buong mundo kung hangang saan lamang ang kakahayan mo. Dahil sa papel na ito, nawalan ka ng tiwala sa iyong sarili pakiramdam mo wala kang karapatang matuto, tumuklas at mabuhay...
Ika-apat na Papel:
"Congratulation, here is your DIPLOMA"
Para saan nga ba ang Diploma? Sabihin na nating reward mo ito sa napakahabang panahong inilagi mo sa apat na sulok ng inyong eskwelahan. Isang kapirasong papel, na akala natin ay magbibigay sa atin ng garantiya ng isang magandang bukas. Paano mo nga ba nakamit ang papel na ito?Naniwala ka ba na dahil sa papel na ito naisukat ng tama ang iyong kakahayan at pagkatao?
Ikalimang Papel:
"Pasensya na pero kailangan mong kumuha ng POLICE AT NBI CLEARANCE bago ka namin tangapin"
Bakit hindi na lamang nila sabihing kriminal at makasalanan tayong lahat? Ang papel na ito daw ang nagdidikta ng kalinisan ng iyong kalooban at pagkatao. Bakit, sino ba ang walang bahid ng kasalanan? Para saan ang tinatawag nating konsensya, na nagdidikta sa atin kung ano ang tama at mali?Ang papel na ito lamang ang nagbibigay garantiya na tayo ay hindi gumawa at hindi gagawa ng kasalanan. Hindi nga ba...?
Ika-anim na Papel:
" Please present your PASSPORT, hindi ho kayo makakalabas ng bansa kapag wala nito."
Ibig sabihin, wala kang karapatang maglakbay! Ang papel na ito lamang ang magbibigay sayo karapatan na pumunta at tuklasin ang ibat-ibang sulok ng daigdig. Kapag wala ka nito, para kang ibon na nakulong sa hawla, limitado ang iyong paggalaw at wala kang karapatang puntahan ang bawat lugar na naisin mo.
Ika-pitong Papel:
"Asan ang MARRIAGE CONTRACT nyo?"
Marriage Contract daw, para bang gusto nilang palabasin na ang pag-ibig ay isang bagay na makakamit mo lamang kapag may ganito kang papel. Ang papel na ito ang nagsasabi kung sino ang taong dapat mong makasama habang-buhay. Kung wala ka nito wala kang karapatang ipadama ang iyong pagmamahal sa taong gusto mo, ito rin ang magtatali sa iyo sa pag-ibig na kahit lumipas na ay dapat mong panindigan at tiisin sa ayaw mo't sa gusto.
Ika-walong Papel:
"Wala kang PERA? Pasensya ka!"
Kailangan pa bang pag-usapan ang halaga ng papel na ito? Sa lahat ng papel ito ang pinaka-importante, halos ito ang nagpapa-ikot ng ating buhay o ng buong mundo. Sa papel na ito nakasalalay kung ano ang katayuan natin sa lipunan, kung hangang kailan ang itatagal natin sa mundo, kung ano tayo at kung ano ang tingin sa atin ng marami. Ito ang pagkain, hangin, tubig, ligaya, kalungkutan at buhay nating lahat! Kapag wala ka nito makukuha mo na sa wakas ang huling PAPEL...
Ika-siyam na Papel:
"Juan Dela Cruz, born on Jan. 1, 1960, died on Jan. 1, 2005... cause of death, STARVATION... ito po ang nakasulat sa DEATH CERTIFICATE"
Ito ang huling papel, nagsasaad ng araw ng iyong kamatayan at ang sanhi nito. Sa karamihan ang papel na ito ay animo sumpa, kinatatakutan at wala ni isa man ang magnanais na makuha ang papel na ito. Subalit sa ayaw at sa gusto natin, darating din ang panahon na ang papel na ito ay mapapasa-kamay natin. Katulad na lamang ng mga naunang papel na nagpakilala sa ating pagkatao at nagbigay gabay kung paano natin patatakbuhin ang sarili nating buhay sa pamamagitan ng mga papel...
Ngayon itatanong nyo pa ba kung ano ang tunay na papel natin dito sa mundo? Malinaw na ang papel natin ay sumailalim sa kapangayarihan at magpa-alipin sa mga papel! Papel ang siyang nagpapatakbo sa buhay natin, ito ang bumubulong ng mga damdaming dapat nating maramdaman, ito rin ang nagsasabi ng tunay nating kakayahan at pagkatao. Ang papel ang ating pagkakakilanlan, kaya nitong sukatin, paikutin, pigilan at tapusin ang ating buhay sa mundong ito na pinaghaharian ng mga papel!
Samakatuwid ang papel ang tunay na ....DIYOS!!!
(this is a repost from my old entry dated 2005 same blog)
Agosto 10, 2007
Unforgettable Teachers, ko po...
Elementary
Mrs. Alorro – Adviser ko noong grade 1 ako, sumalangit nawa ang kanyang kaluluwa…
Mrs. Garcia – Adviser ko noong grade two ako, number one enemy ko noon siya ang teacher na inalisan ako ng upuan hangang matapos ang klase, ginawa akong song leader! Dun ata nagsimula ang phobia ko sa microphone.
Mrs. Pagunsan – Adviser ko noong grade three at kapitbahay namin wala akong maitatago sa teacher kong ito…. (kapitbahay ko ba naman eh!)
Ms. Serrano – Noon ko nalamang may mga teacher palang bata at magaganda! Adviser ko noong grade four ako, unang teacher na hinangaan ko dahil sa ganda kaya lang dahil siguro maganda maldita!
Mrs. Ligaya – Teacher ko noong grade five ako, pauso ng mga koleksyon at bentahan ng yema sa klase.
Mrs. Norona – May maliit syang sari-sari store sa loob ng classroom, minsan ako pa ang inaatasang mag bantay habang nagkaklase kami.
Ms. Villas – Teacher ko sa PE nung garde six, seksi at super bait, noon ko rin nalaman na minsan may magaganda rin palang mababait.
High School
Mrs. ____ - Teka dahil sa sobrang inis ko sa teacher na ito nakalimutan ko na pangalan niya, pero hangang ngayon hindi ko malimutan ang mukha niya, sa kanya ako unang nakatikim ng grade na line of seven as in 79? Umiyak ako magdamag dahil dun, anyway ok lang math kasi ang subject nya.
Mrs. Quedez- Mataray na teacher sa history, sa kanya ko unang narinig ang kantang Imagine ni John Lenon … na naging paborito kong kanta hangang ngayon.
Ms. Gordon – Matandang dalaga na teacher ko sa Filipino, madalas ko syang ihatid sa faculty room, siya lang kasi ang teacher na walang pumapansin naawa naman ako…
Tita Bern – Librarian namin… napangasawa niya Kaklase ko noong high school he,he.
Ms. Seranno – Teacher ko sa science, matandang dalaga na siguro maganda noong kabataan niya, noon ko narealise na hindi lahat ng maganda nakakapag-asawa.
The rest nakalimutan ko na pero may natatandaan akong teacher noon na hindi niya ako kilala dahil sa buong taon siguro apat na beses lang kami nagkita first subject ko kasi siya at madalas akong late noon kaya tuwing exam lang ako nakakapasok sa klase niya.
College
Mr. Amigo – He,he teacher kong na terrorize ko… crush ko noong first year college ako. Alam ko naloka siya sa mga pinagagawa ko sa buhay noon. Musta sir?!
Mr. Martinez – Heartrob daw ng school hahaha! actually totoo hindi ko rin halos mabilang ung ilang estudyante ang nagka-crush sa kanya noon, except me. Cute pa rin kaya si sir ngayon?
Ms. Lacsamana – Nanay ko daw siya sabi ng mga kaklase kong baliw! Magkahawig daw kasi kami? Huh?
Mr. Feliciano – One of the best professor! Saludo ako dito! Hi Sir!
Ms. Ruedas – Ito ang teacher namin na pinagbalakan naming i-assassinate ng mga kaklase ko. Pinag-planohang balatan ng buhay at ibilad sa mainit na sikat ng araw sa tanghaling tapat at pagkatapos ay ibabad sa sukang may kalamansi at toyo ng isang lingo at kung sakaling bawian sya ng buhay dahil dun, muling bubuhayin para ulitin ang buong proseso hangang sa mawala ang inis namin sa kanya! Teka asan na ba ang hinayupak nato?
Mr. ______ - iyung teacher ko sa math! Nakalimutan ko pangalan niya pero I swear paborito ko siya dahil sa sobrang bait niya, gusto ko siyang maging tatay sa totoo lang. Teka sir pasensya nakalimutan ko pangalan nyo pero never ko kayong makakalimutan! Musta na po!
The rest hello nalang po! Salamat at minsan ay nagging parte kayo ng buhay ko at pagkatuto.
Mrs. Alorro – Adviser ko noong grade 1 ako, sumalangit nawa ang kanyang kaluluwa…
Mrs. Garcia – Adviser ko noong grade two ako, number one enemy ko noon siya ang teacher na inalisan ako ng upuan hangang matapos ang klase, ginawa akong song leader! Dun ata nagsimula ang phobia ko sa microphone.
Mrs. Pagunsan – Adviser ko noong grade three at kapitbahay namin wala akong maitatago sa teacher kong ito…. (kapitbahay ko ba naman eh!)
Ms. Serrano – Noon ko nalamang may mga teacher palang bata at magaganda! Adviser ko noong grade four ako, unang teacher na hinangaan ko dahil sa ganda kaya lang dahil siguro maganda maldita!
Mrs. Ligaya – Teacher ko noong grade five ako, pauso ng mga koleksyon at bentahan ng yema sa klase.
Mrs. Norona – May maliit syang sari-sari store sa loob ng classroom, minsan ako pa ang inaatasang mag bantay habang nagkaklase kami.
Ms. Villas – Teacher ko sa PE nung garde six, seksi at super bait, noon ko rin nalaman na minsan may magaganda rin palang mababait.
High School
Mrs. ____ - Teka dahil sa sobrang inis ko sa teacher na ito nakalimutan ko na pangalan niya, pero hangang ngayon hindi ko malimutan ang mukha niya, sa kanya ako unang nakatikim ng grade na line of seven as in 79? Umiyak ako magdamag dahil dun, anyway ok lang math kasi ang subject nya.
Mrs. Quedez- Mataray na teacher sa history, sa kanya ko unang narinig ang kantang Imagine ni John Lenon … na naging paborito kong kanta hangang ngayon.
Ms. Gordon – Matandang dalaga na teacher ko sa Filipino, madalas ko syang ihatid sa faculty room, siya lang kasi ang teacher na walang pumapansin naawa naman ako…
Tita Bern – Librarian namin… napangasawa niya Kaklase ko noong high school he,he.
Ms. Seranno – Teacher ko sa science, matandang dalaga na siguro maganda noong kabataan niya, noon ko narealise na hindi lahat ng maganda nakakapag-asawa.
The rest nakalimutan ko na pero may natatandaan akong teacher noon na hindi niya ako kilala dahil sa buong taon siguro apat na beses lang kami nagkita first subject ko kasi siya at madalas akong late noon kaya tuwing exam lang ako nakakapasok sa klase niya.
College
Mr. Amigo – He,he teacher kong na terrorize ko… crush ko noong first year college ako. Alam ko naloka siya sa mga pinagagawa ko sa buhay noon. Musta sir?!
Mr. Martinez – Heartrob daw ng school hahaha! actually totoo hindi ko rin halos mabilang ung ilang estudyante ang nagka-crush sa kanya noon, except me. Cute pa rin kaya si sir ngayon?
Ms. Lacsamana – Nanay ko daw siya sabi ng mga kaklase kong baliw! Magkahawig daw kasi kami? Huh?
Mr. Feliciano – One of the best professor! Saludo ako dito! Hi Sir!
Ms. Ruedas – Ito ang teacher namin na pinagbalakan naming i-assassinate ng mga kaklase ko. Pinag-planohang balatan ng buhay at ibilad sa mainit na sikat ng araw sa tanghaling tapat at pagkatapos ay ibabad sa sukang may kalamansi at toyo ng isang lingo at kung sakaling bawian sya ng buhay dahil dun, muling bubuhayin para ulitin ang buong proseso hangang sa mawala ang inis namin sa kanya! Teka asan na ba ang hinayupak nato?
Mr. ______ - iyung teacher ko sa math! Nakalimutan ko pangalan niya pero I swear paborito ko siya dahil sa sobrang bait niya, gusto ko siyang maging tatay sa totoo lang. Teka sir pasensya nakalimutan ko pangalan nyo pero never ko kayong makakalimutan! Musta na po!
The rest hello nalang po! Salamat at minsan ay nagging parte kayo ng buhay ko at pagkatuto.
Agosto 6, 2007
May Pakialam ka ba?!
“Putang-ina! Bakit hindi maintindihan ng nanay ko na para sa kanila ang ginagawa ko?! Punyeta napakakitid kasi ng utak niya …ginagawa ko to para sa kanila at sa lahat!” Masama ang loob na usal ni Loida sa sarili habang binabagtas ang kahabaan ng makipot at paliko-likong eskinita palabas sa lugar nila. “Tang-ina sino ba namang gago ang makikinig sa akin daig ko pa si balagtas sa kadramahan kung magsalita kasi eh!” dagdag pa ng dalaga sabay sipa sa nakakalat na lata ng condense milk sa daan.
Hindi maalis sa isipan ni Loida ang sinabi sa kanya ng kaibigan niyang si JY noong nagsisimula palang siyang maging aktibo sa organisasyon. Minsan naitanong niya dito,
“Bakit mo ginagawa ito? Bakit hindi ka nalang maging seryoso sa pag-aaral o kaya magtrabaho, mas makakatulong ka sa pamilya mo diba?”
“Eh ikaw bakit ka ba nandito? Balik na tanong sa kanya nito. “Di ba kasi naniniwala ka sa pagbabago? Isipin mo nalang kapag nabago natin ang bulok na lipunang ito, ang unang-unang makikinabang ang sarili nating pamilya mismo!”
Napatango si Loida sa sinabing iyun ni JY tama nga naman, kapag nabago ang putang-inang bulok na lipunang ito makikinabang ang lahat, ano ba namang magtiis muna siya sa araw araw na pakikibaka katulad ng madalas na pagmartsa sa kahabaan ng edsa at pilit na sugurin ang mendiola tuwing nagrarally. Maliit na bagay lang yun kumpara sa napakalaking kapalit na hinahangad niyang pagbabago para sa lahat.
Minsan natatawang, naaasar si Loida sa sarili, bakit ba naman kasi lumaki siyang ganito. Masyadong apektado sa lahat ng mga nangyayari sa paligid niya, minsan gusto niyang sapakin ang sarili sa tuwing nakakaramdam siya ng awa sa mga taong nakikita niyang namamalimos o sa mga batang nakikita niyang nagbebenta ng sampaguita sa halip na mag-aral.
“Ano bang magagawa ko para sa kanila?” Ito ang madalas na tanong niya sa sarili, “Sana ako nalang si Darna, o sana naging milyonarya nalang ako para makatulong naman ako sa kanilang lahat”. Ang problema, hindi eh! Alam niyang magiging pulubi rin sya kapag ngayon palang eh hindi siya kikilos. Halos isang kahig isang tuka rin lang din naman pamilya nila, kaya nga halos lumabas ang litid sa leeg ng nanay niya sa tuwing sinisermonan siya nito sa dahil sa madalas niyang pagsama sa mga rally, imbes na pumasok sa eskwela.
“Anak, mahirap rin lang tayo sana naman maintindihan mo ako… panganay ka kaya ikaw ang inaasahan kong makakatulong sa mga kapatid mo, sana naman huwag mong sayangin ang pagkakataon mong makapagtapos ng pag-aaral, iyun lang ang kaya kong ipamana sa inyo.”
Halos paulit-ulit na bilin ng ina sa kanya sa tuwing nagkakasabay sila sa hapag kainan, naririndi na rin ang utak ni Loida sa mga ganitong dialogo ng nanay niya. Paulit-ulit na tango lang din ang madalas na isukli ni Loida sa ina sa mga ganitong pagkakataon. Nagsasawa na rin siya, kaya nga nakapagdesisyon siyang tapusin na ang lahat kanina, alam niya masakit din sa nanay niya ang mga binitiwan nitong salita.
Halos isumpa siya ng ina dahil sa matinding galit nito nang magpaalam siya dito kanina, pero alam niyang hindi kayang intindihin ng makitid na utak ng nanay niya ang gusto niyang gawin. Walang normal na tao ang makakaintindi sa kanya, isang malaking kahangalan nga lang naman ang gagawin niya. Pero, ano kung maging hangal siya? Hindi naman siya nag-iisa, makikita nyo maiintindihan nyo rin kami at magpapasalamt din kayo sa mga katulad namin pagdating ng takdang panahon kahit papaano nakaramdam ng pagiging superior si Loida sa kaisipang iyun.
Pagdating sa may kanto malapit sa sakayan ng jeep, muling nilingon ni Loida ang eskinitang pinangalingan niya. Alam niya hangang ngayon umiiyak pa rin ang nanay niya, habang nagtatakang nakatingin naman dito ang tatlo niyang kapatid na parehong nasa elementarya palang ngayon. Hindi na napigilan ng dalaga ang mapaluha, masakit pero alam niyang wala siyang magagawa, ito ang kanyang tadhana.
Divisoria-Moriones, ang nakasulat sa signboard ng jeep na pinara ng dalaga at dali-daling sumakay, halos makaladkad siya ng jeep na mabilis ding humarurot pagkasampa ng dalaga dito, mabigat ang backpack na nasa likuran niya, at mabilis nyang ipinatong muna ito sa bakanteng pwesto sa tabi niya. Napatingin siya sa relos, alas kuwatro ng hapon ang usapan nila ni Moises sa kanilang tipanan sa may terminal ng bus sa Pasay alas dos palang ng mga sandaling iyun.
Napasulyap ang dalaga sa headline ng dyaryong binabasa ng lalaking mataba na nakaupo sa harapan niya. Sa wakas napalaya na raw ang paring kinidnap ng halos isang buwan din sa Zamboanga.
“Kapal ng mukha ni Madam! Masyadong obvious! Akala niya kasi mga tanga ang mga pinoy eh! Hindi man lang pina-aga talagang itinaon pa sa nalalapit niyang sona! Kapal ng mukha!” Bulong ni Loida habang pilit na kinokontrol ang sariling agawin at punitin ang dyaryong hawak ng lalaki dahil sa matinding inis.
Punyeta! Wala na bang sulosyon ang trapik dito sa pinas!? Ang mabagal at siksikang mga jeep naman sa kalsada ang napansin ng dalaga, wala nang paki-alam si Loida sa lakas ng boses niya napansin niyang napatingin sa kanya ang matandang aleng mukhang magsisimba dahil may hawak na rosaryo at bibliya.
Gusto niya rin sanang sigawan ang matandang ale, laitin at isumpa ang diyos nitong walang silbi para sa kanya, kung hindi lang dahil sa binatilyong biglang sumabit sa gilid ng jeep at mabilis na hinablot ang kuwintas ng matabang mamang naka-upo sa harapan niya.
Ang inis ng dalaga ay napalitan ng matinding pagkagulat sa bilis ng pangyayari, “hayup na batang iyun ang bilis ah!” may paghanga pa sa boses na sabi ng dalaga sa kawawang mamang walang nagawa kundi ang kamutin ang makati at mahapdi nitong leeg. Napapa-iling na hinabol na lamang ng tingin ng lalaki ang binatilyong mabilis na tumatakbo papasok sa isang eskinita sa may bandang San Nicolas.
Muling nabuhay ang pag-asa ng dalaga, kapag nagtagumpay sila ng mga kasamahan niya wala nang mga ganitong eksena. “ To each according to his needs, from each according to his ability” Ito ang madalas isiksik ni Loida sa utak niya … napakagandang kaisipan, ngayon palang nakikinita ko na ang isang mapayapang pamumuhay, napabuntung hininga si Loida alam niya magkakaroon ng katuparan ang idolohiyang iyun.
Divisoria na, ang halo-halong amoy ng mga nabubulok na prutas at gulay at ang maitim na tubig baha sa may bandang Ilaya ang sumalubong sa dalaga. Kabisado niya na ang lugar na ito, halos araw-araw yata na ginawa ng Diyos dumadaan siya sa lugar na ito sa tuwing papasok sa eskuwela.
Mabilis na bumaba ang dalaga at patingkayad na lakad takbo ang ginawa ni Loida patungong Juan Luna dahil sa matinding putik at mga nakakalat na basura. Pagkakita ng jeep na baclaran diretso sakay ang dalaga at nakipagsiksikan sa mga aleng galing sa pamamalengke na ngayon ay naka-upo na sa jeep. Halos hindi naman maka-upo ng maayos ang dalaga dahil sa dami ng laman ng jeep, punong-puno ng kung anu-anong sako at halo halong plastic ng gulay ang loob ng sasakyan.
Katulad ng dapat asahan trapik nanaman! Kinuha ng dalaga ang mobile phone na tumunog sa pantalon niyang maong. Si Moises baka malate daw dahil may inasikaso pa ito, nagtxtbak naman ang dalaga ng “ok lang papunta palang ako dun”
Eksaktong alas tres ng hapon nakarating din ang dalaga sa may terminal ng bus, umupo si Loida sa harap ng kaisa-isang telebisyon sa terminal nang maulinagan ang News Advisory hinggil sa development sa paglaya ni Father Bossi. Sandamakmak na media interview at presscon ang nakahanda para sa pari ukol sa detalye ng pagkakabihag nito.
Lumingon siya na parang may hinahanap at nakita niya ang mga ulo ng mga taong nakatuon ang pansin sa tv reporter. May mga mukha ng pagtataka, pagkagalak, at pagkabalisa marahil sa magiging bunga ng paglaya na iyon ng pari. Ngunit sa isip ni Loida isa na naman itong “manufacturing consent” sa legalidad na gagawin ng hukbong sandatahan. Napapa-iling na lamang ang dalaga, sa tagal niya sa organisasayon halos sawa na rin siya sa mga pulong at kung anu-anong conspiracy theory ng gobyerno umano, na inihahain at inilalatag sa kanila ng kanyang organisayon.
Simula sa araw na ito, hindi lang pauli-ulit na sigaw na madalas bumagsak sa mga binging tenga ng pamahalaan ang gagawin ni Loida. Hindi lang paulit-ulit na pagmartsa sa EDSA na naging sanhi na rin ng pagkagasgas at pagkakalubak lubak ng nasabing kalsada ang gagawin niya. Simula sa araw na ito, may talagang gagawin na siya at may magagawa na siya! Kinakabahan ngunit puno ng pag-asang napayakap si Loida sa hawak niyang Bag, alam niyang mapanganib ang susuungin niya pero handa na siya.
Rice and beans, rice and beans, rice and beans … pilit na iwinaksi ni Loida ang pauli-ulit na katagang iyun na pilit na sumisiksik sa utak niya. Kagabi may napanood siyang isang documentary tungkol sa bansang Cuba, isang sosyalistang bansa na pinalaya sa pamamagitan ng rebolusyon na pina-mununuan ni Fidel Castro, na ngayon ay tumatayong lider ng nasabing bansa. Nakita niya kung paano inilagay sa pedestal ng mga mamayan ang nasabing lider, nakita niya rin ang pagkadis-kontento ng mga ito na pilit na itinatago sa magarang presentasyon ng mga militar. Rice and beans ang paulit-ulit at madalas na rasyon daw ng pamahalaang Fidel Castro sa mamamayan nito. Dito kaya sa pilipinas ano? Kamote at Galungong? Gustong matawa ni Loida sa kaisipang iyun. Kamote at Galungong?
Nagulat na lamang ang dalaga nang may tumapik sa likuran niya, “Potah! Anong ginagawa mo dito ateng?!” Si Josser, ang boyfriend ng kaibigan niyang bading.
“Sssshhh, huwag kang maingay! May inaantay lang ako ano ka ba?!, teka ikaw san ka pupunta? Tanong din ng dalaga dito.
“Uwi ako sa amin sa Lucena, alam mo na namimiss na daw kasi ako ng mudra kaya homecoming ang drama ko ngayon” Malanding wika nito habang iwinawagay-way ang kulay pink na bag at pakembot na naglakad palayo sa dalaga .
Napangiti lang si Loida at kinawayan na ang kaibigang mabilis na sumakay sa bus na nakaparada. Naalala niya tuloy ang pelikulang “Before Night Fall’ ni ___________________ kuwento ng isang baklang tumakas sa isang Communistang Bansa sa pamamagitan ng pagsakay sa isang Hot Air Balloon na sa kamaang palad pinatay ng mahuli ng pamahalaan.
“Putang-ina tong si Moises ang tagal eh! “ asar na biglang sambit ni Loida sa sarili, ewan bakit bigla siyang nainis! Pero putang-ina kung nasasakal ang mga mamayan ng Cuba mas nahihirapan naman ang karamihan sa China at saan pa sa Russia?! “Putang-ina kasi lahat gago! Sakim! Tang-ina nyo lahat! Galit na usal ng dalaga sa sarili, gusto niyang tumakbo, magwala at magsisisigaw!
Mabilis na kinuha ng dalaga ang bag at wala sa sariling naglakad sa kahabaan ng EDSA, masama ang loob niya, nagdidilim ang paningin niya, nauuhaw siya! Putang-ina! Paulit-ulit at wala sa sariling sambit ng dalaga habang patuloy ang walang humpay na lakad.
Gago ako! Tanga! Bobo! Gago si Gloria! Gago si Joma at putang ina nilang lahat! Tumutulo na ang mga luha sa mga mata ni Loida, pero masikip pa rin ang pakiramdam niya. Hindi niya alam kung paano makakatakas sa pagkakakulong sa kanyang sarili.
Iyak at tawa ang ginawa ng dalaga habang binabaktas ang kahabaan ng EDSA, naisip niya para akong nagrarally nito ah. Ang pinagka-iba nga lang ngayon mag-isa lang ako. Patuloy pa rin sa pag-agos ng mga luha sa mga mata ng dalaga pero unti-unti namang lumuluwag ang pakiramdam niya. Hindi na siya galit, nawala na rin ang paninikip ng dibdib niya, saka lamang napansin ni Loida na nasa EDSA SHRINE na siya, ang layo din pala ng nilakad ko? Nagtatakang bulong ng dalaga sa sarili. Napaupo siya sa may hagdanan ng nasabing monumento.
Napansin niyang kanina pa pala tumutunog ang cellphone niya, si Moises tumatawag at naka anim na miskol na pala ito sa kanya. Napatitig lang ang dalaga sa hawak na cellphone, nang tumigil ito sa pagriring mabilis na ini-off ni Loida ang cellphone at binuksan ito, tinangal ang sim card at itinapon ito sa butas ng kanal at, mabilis din namang ibinulsa ng dalaga ang naka-off nang cellphone.
FOOD NOT BOMBS!
APARATO NG ESTADO WASAKIN DURUGIN GAWING PAGKAIN!
May sampu hanggang labinlimang kabataan ang nagmamartsa dala ang isang malaking kaldero at isang itim na banner. Dali-daling lumapit si Loida para usisain ang nagaganap apat ang may hawak sa malaking kaldero, isang tagasandok, isang tagabalot, isang tagabigay, dalawa ang nakahawak sa banner, isang tagapagpaliwanag at ang lima ay tagabigay ng polyetos bilang paliwanag sa nagaganap na pagkilos.
Matamang pinagmasdan ni Loida ang ginagawa ng mga kabataang iyun, ngayon niya lang napansin ang grupong iyun ng mga kabataan. Pilit niyang inaalam kung sino ang lider ng mga ito, pero sa nakikita niya wala namang nagmamando sa kanila o umaaktong lider, lahat may ginagawa at abala sila sa kani-kanilang gawain. Maya-maya pa, naglapitan na sa grupo ang mga pulubi at mga batang lansangan isa-isa naman silang binigyan ng lugaw na inilagay sa plastic ng mga kabataan.
Nagpasyang umalis si Loida sa lugar na iyun, ayaw niyang makakita nanaman ng mga pulubi at mga batang namamalimos, hindi ngayon ang tamang panahon usal niya sa sarili. Mabilis na sumakay sa napadaang jeep ang dalaga, napansin niyang tinitingnan siya ng mga kasakay niya sa jeep siguro dahil sa namumugto niyang mata.
Itinuon na lamang ng dalaga ang pansin sa labas ng jeep, trapik nanaman pero binalewala na lamang ito ni Loida sanay na siya sa trapik at sanay na rin siya sa mga tarantadong pinoy driver na pasaway magmaneho. Napansin niyang nagrorosaryo ang matandang naka-upo sa harapan niya, napatingin sa kanya ang matanda at sinuklian niya naman ito ng tipid na ngiti at malalim na buntunghininga.
Katabi naman ng matanda ang dalawang magnobyo na sweet sa isat-isa, halatang parehong nagtatrabaho na ang dalawa sa mga suot nito, napansin niya ang hawak ng babae plastic bag ng grocery at isang maliit na paperbag ng damit.
Noon lang din napansin ni Loida ang batang babaeng sa tantiya niya ay sampung taong gulang, naka-uniporme ito ng puting blouse na may mantsa sa kuwelyo at kulay asul na palda at lumang sapatos na itim, napansin niyang butas ang puting medias ng bata. Kalong nito ang school bag nitong pinaglumaan ata ng tatlong nakatatandang kapatid nito. Halatang pagod ang bata at galling sa eskwela amoy pawis na nga ito. Nahihiyang ngumiti naman sa kanya ang batang babae nang magtama ang mga paningin nilang dalawa, lumabas tuloy ang bungi nitong ngipin. Napangiti rin si Loida, biglang nalala niyang ganyan din sya noong nag-aaral ng Elementarya.
Nagtataka tuloy siya, ano kaya ang iniisip ng batang ito sa ngayon? Katulad din ba ito sa kanya noon na kapag nakasakay ng jeep habang pauwi ng bahay, ay nangangarap ng gising ng isang masarap na hapunan pag-uwi sa bahay nila? ang mabigyan ng magarang laruan sa pasko ng ninang niya? At ang maabutan sa bahay nila kahit na minsan na hindi lasing ang tatay niya?
Bakit ang mga bata simple lang mangarap? Ganito na ba talaga ako katanda ngayon? Dalawampung taong gulang pa lang ako, bakit ako naging hangal at nag-akalang mapapalaya ko ang putang-inang pilipinas sa kinalalagyan nito ngayon? Bakit sila walang paki-alam? Bakit kayo walang paki-alam?
Napansin ni Loidang nasa kanto na siya ng pamilyar na eskinitang kinalakhan niya, madilim na nang mga sandaling iyun. Pagbaba ng jeep nakita na agad niya ang tatay niyang nasa tindahan nanaman ni aling Azon at nakikipag-inuman sa mga katropa nito, naulinagan niyang pinag-uusapan ng mga ito ang tungkol nanaman sa mga abusayaff dawn a kumidnap kay father Bossi.
Kung noon, madalas siyang maki-alam sa ganitong mga kuwentuhan sa lugar nila ngayon deadma nalang ang dalaga. Tinunton niya ang eskinita papasok sa bahay nila, kabisado niya na ang bawat kurba at butas ng eskinitang iyun, tuloy-tuloy lang sa paglalakad ang dalaga. Hangang sa matanaw niya ang nanay niyang naghihintay sa pintuan ng bahay nilang pinagtagping yero, plywood at sako.
Pagkakita sa kanya, agad namang tumuloy ang nanay niya sa kusina, naghubad ng sapatos ang dalaga at mabilis ding sumunod sa kusina ngayon lang siya nakaramdam ng gutom. Nakita niyang nakaupo na sa hapag ang tatlo niyang nakababatang kapatid, umupo na rin ang dalaga at sarap-na sarap na sinighot ang amoy ng piniritong galunggong na inihain ng nanay niya.
END
(for editing pa rin po)
Hindi maalis sa isipan ni Loida ang sinabi sa kanya ng kaibigan niyang si JY noong nagsisimula palang siyang maging aktibo sa organisasyon. Minsan naitanong niya dito,
“Bakit mo ginagawa ito? Bakit hindi ka nalang maging seryoso sa pag-aaral o kaya magtrabaho, mas makakatulong ka sa pamilya mo diba?”
“Eh ikaw bakit ka ba nandito? Balik na tanong sa kanya nito. “Di ba kasi naniniwala ka sa pagbabago? Isipin mo nalang kapag nabago natin ang bulok na lipunang ito, ang unang-unang makikinabang ang sarili nating pamilya mismo!”
Napatango si Loida sa sinabing iyun ni JY tama nga naman, kapag nabago ang putang-inang bulok na lipunang ito makikinabang ang lahat, ano ba namang magtiis muna siya sa araw araw na pakikibaka katulad ng madalas na pagmartsa sa kahabaan ng edsa at pilit na sugurin ang mendiola tuwing nagrarally. Maliit na bagay lang yun kumpara sa napakalaking kapalit na hinahangad niyang pagbabago para sa lahat.
Minsan natatawang, naaasar si Loida sa sarili, bakit ba naman kasi lumaki siyang ganito. Masyadong apektado sa lahat ng mga nangyayari sa paligid niya, minsan gusto niyang sapakin ang sarili sa tuwing nakakaramdam siya ng awa sa mga taong nakikita niyang namamalimos o sa mga batang nakikita niyang nagbebenta ng sampaguita sa halip na mag-aral.
“Ano bang magagawa ko para sa kanila?” Ito ang madalas na tanong niya sa sarili, “Sana ako nalang si Darna, o sana naging milyonarya nalang ako para makatulong naman ako sa kanilang lahat”. Ang problema, hindi eh! Alam niyang magiging pulubi rin sya kapag ngayon palang eh hindi siya kikilos. Halos isang kahig isang tuka rin lang din naman pamilya nila, kaya nga halos lumabas ang litid sa leeg ng nanay niya sa tuwing sinisermonan siya nito sa dahil sa madalas niyang pagsama sa mga rally, imbes na pumasok sa eskwela.
“Anak, mahirap rin lang tayo sana naman maintindihan mo ako… panganay ka kaya ikaw ang inaasahan kong makakatulong sa mga kapatid mo, sana naman huwag mong sayangin ang pagkakataon mong makapagtapos ng pag-aaral, iyun lang ang kaya kong ipamana sa inyo.”
Halos paulit-ulit na bilin ng ina sa kanya sa tuwing nagkakasabay sila sa hapag kainan, naririndi na rin ang utak ni Loida sa mga ganitong dialogo ng nanay niya. Paulit-ulit na tango lang din ang madalas na isukli ni Loida sa ina sa mga ganitong pagkakataon. Nagsasawa na rin siya, kaya nga nakapagdesisyon siyang tapusin na ang lahat kanina, alam niya masakit din sa nanay niya ang mga binitiwan nitong salita.
Halos isumpa siya ng ina dahil sa matinding galit nito nang magpaalam siya dito kanina, pero alam niyang hindi kayang intindihin ng makitid na utak ng nanay niya ang gusto niyang gawin. Walang normal na tao ang makakaintindi sa kanya, isang malaking kahangalan nga lang naman ang gagawin niya. Pero, ano kung maging hangal siya? Hindi naman siya nag-iisa, makikita nyo maiintindihan nyo rin kami at magpapasalamt din kayo sa mga katulad namin pagdating ng takdang panahon kahit papaano nakaramdam ng pagiging superior si Loida sa kaisipang iyun.
Pagdating sa may kanto malapit sa sakayan ng jeep, muling nilingon ni Loida ang eskinitang pinangalingan niya. Alam niya hangang ngayon umiiyak pa rin ang nanay niya, habang nagtatakang nakatingin naman dito ang tatlo niyang kapatid na parehong nasa elementarya palang ngayon. Hindi na napigilan ng dalaga ang mapaluha, masakit pero alam niyang wala siyang magagawa, ito ang kanyang tadhana.
Divisoria-Moriones, ang nakasulat sa signboard ng jeep na pinara ng dalaga at dali-daling sumakay, halos makaladkad siya ng jeep na mabilis ding humarurot pagkasampa ng dalaga dito, mabigat ang backpack na nasa likuran niya, at mabilis nyang ipinatong muna ito sa bakanteng pwesto sa tabi niya. Napatingin siya sa relos, alas kuwatro ng hapon ang usapan nila ni Moises sa kanilang tipanan sa may terminal ng bus sa Pasay alas dos palang ng mga sandaling iyun.
Napasulyap ang dalaga sa headline ng dyaryong binabasa ng lalaking mataba na nakaupo sa harapan niya. Sa wakas napalaya na raw ang paring kinidnap ng halos isang buwan din sa Zamboanga.
“Kapal ng mukha ni Madam! Masyadong obvious! Akala niya kasi mga tanga ang mga pinoy eh! Hindi man lang pina-aga talagang itinaon pa sa nalalapit niyang sona! Kapal ng mukha!” Bulong ni Loida habang pilit na kinokontrol ang sariling agawin at punitin ang dyaryong hawak ng lalaki dahil sa matinding inis.
Punyeta! Wala na bang sulosyon ang trapik dito sa pinas!? Ang mabagal at siksikang mga jeep naman sa kalsada ang napansin ng dalaga, wala nang paki-alam si Loida sa lakas ng boses niya napansin niyang napatingin sa kanya ang matandang aleng mukhang magsisimba dahil may hawak na rosaryo at bibliya.
Gusto niya rin sanang sigawan ang matandang ale, laitin at isumpa ang diyos nitong walang silbi para sa kanya, kung hindi lang dahil sa binatilyong biglang sumabit sa gilid ng jeep at mabilis na hinablot ang kuwintas ng matabang mamang naka-upo sa harapan niya.
Ang inis ng dalaga ay napalitan ng matinding pagkagulat sa bilis ng pangyayari, “hayup na batang iyun ang bilis ah!” may paghanga pa sa boses na sabi ng dalaga sa kawawang mamang walang nagawa kundi ang kamutin ang makati at mahapdi nitong leeg. Napapa-iling na hinabol na lamang ng tingin ng lalaki ang binatilyong mabilis na tumatakbo papasok sa isang eskinita sa may bandang San Nicolas.
Muling nabuhay ang pag-asa ng dalaga, kapag nagtagumpay sila ng mga kasamahan niya wala nang mga ganitong eksena. “ To each according to his needs, from each according to his ability” Ito ang madalas isiksik ni Loida sa utak niya … napakagandang kaisipan, ngayon palang nakikinita ko na ang isang mapayapang pamumuhay, napabuntung hininga si Loida alam niya magkakaroon ng katuparan ang idolohiyang iyun.
Divisoria na, ang halo-halong amoy ng mga nabubulok na prutas at gulay at ang maitim na tubig baha sa may bandang Ilaya ang sumalubong sa dalaga. Kabisado niya na ang lugar na ito, halos araw-araw yata na ginawa ng Diyos dumadaan siya sa lugar na ito sa tuwing papasok sa eskuwela.
Mabilis na bumaba ang dalaga at patingkayad na lakad takbo ang ginawa ni Loida patungong Juan Luna dahil sa matinding putik at mga nakakalat na basura. Pagkakita ng jeep na baclaran diretso sakay ang dalaga at nakipagsiksikan sa mga aleng galing sa pamamalengke na ngayon ay naka-upo na sa jeep. Halos hindi naman maka-upo ng maayos ang dalaga dahil sa dami ng laman ng jeep, punong-puno ng kung anu-anong sako at halo halong plastic ng gulay ang loob ng sasakyan.
Katulad ng dapat asahan trapik nanaman! Kinuha ng dalaga ang mobile phone na tumunog sa pantalon niyang maong. Si Moises baka malate daw dahil may inasikaso pa ito, nagtxtbak naman ang dalaga ng “ok lang papunta palang ako dun”
Eksaktong alas tres ng hapon nakarating din ang dalaga sa may terminal ng bus, umupo si Loida sa harap ng kaisa-isang telebisyon sa terminal nang maulinagan ang News Advisory hinggil sa development sa paglaya ni Father Bossi. Sandamakmak na media interview at presscon ang nakahanda para sa pari ukol sa detalye ng pagkakabihag nito.
Lumingon siya na parang may hinahanap at nakita niya ang mga ulo ng mga taong nakatuon ang pansin sa tv reporter. May mga mukha ng pagtataka, pagkagalak, at pagkabalisa marahil sa magiging bunga ng paglaya na iyon ng pari. Ngunit sa isip ni Loida isa na naman itong “manufacturing consent” sa legalidad na gagawin ng hukbong sandatahan. Napapa-iling na lamang ang dalaga, sa tagal niya sa organisasayon halos sawa na rin siya sa mga pulong at kung anu-anong conspiracy theory ng gobyerno umano, na inihahain at inilalatag sa kanila ng kanyang organisayon.
Simula sa araw na ito, hindi lang pauli-ulit na sigaw na madalas bumagsak sa mga binging tenga ng pamahalaan ang gagawin ni Loida. Hindi lang paulit-ulit na pagmartsa sa EDSA na naging sanhi na rin ng pagkagasgas at pagkakalubak lubak ng nasabing kalsada ang gagawin niya. Simula sa araw na ito, may talagang gagawin na siya at may magagawa na siya! Kinakabahan ngunit puno ng pag-asang napayakap si Loida sa hawak niyang Bag, alam niyang mapanganib ang susuungin niya pero handa na siya.
Rice and beans, rice and beans, rice and beans … pilit na iwinaksi ni Loida ang pauli-ulit na katagang iyun na pilit na sumisiksik sa utak niya. Kagabi may napanood siyang isang documentary tungkol sa bansang Cuba, isang sosyalistang bansa na pinalaya sa pamamagitan ng rebolusyon na pina-mununuan ni Fidel Castro, na ngayon ay tumatayong lider ng nasabing bansa. Nakita niya kung paano inilagay sa pedestal ng mga mamayan ang nasabing lider, nakita niya rin ang pagkadis-kontento ng mga ito na pilit na itinatago sa magarang presentasyon ng mga militar. Rice and beans ang paulit-ulit at madalas na rasyon daw ng pamahalaang Fidel Castro sa mamamayan nito. Dito kaya sa pilipinas ano? Kamote at Galungong? Gustong matawa ni Loida sa kaisipang iyun. Kamote at Galungong?
Nagulat na lamang ang dalaga nang may tumapik sa likuran niya, “Potah! Anong ginagawa mo dito ateng?!” Si Josser, ang boyfriend ng kaibigan niyang bading.
“Sssshhh, huwag kang maingay! May inaantay lang ako ano ka ba?!, teka ikaw san ka pupunta? Tanong din ng dalaga dito.
“Uwi ako sa amin sa Lucena, alam mo na namimiss na daw kasi ako ng mudra kaya homecoming ang drama ko ngayon” Malanding wika nito habang iwinawagay-way ang kulay pink na bag at pakembot na naglakad palayo sa dalaga .
Napangiti lang si Loida at kinawayan na ang kaibigang mabilis na sumakay sa bus na nakaparada. Naalala niya tuloy ang pelikulang “Before Night Fall’ ni ___________________ kuwento ng isang baklang tumakas sa isang Communistang Bansa sa pamamagitan ng pagsakay sa isang Hot Air Balloon na sa kamaang palad pinatay ng mahuli ng pamahalaan.
“Putang-ina tong si Moises ang tagal eh! “ asar na biglang sambit ni Loida sa sarili, ewan bakit bigla siyang nainis! Pero putang-ina kung nasasakal ang mga mamayan ng Cuba mas nahihirapan naman ang karamihan sa China at saan pa sa Russia?! “Putang-ina kasi lahat gago! Sakim! Tang-ina nyo lahat! Galit na usal ng dalaga sa sarili, gusto niyang tumakbo, magwala at magsisisigaw!
Mabilis na kinuha ng dalaga ang bag at wala sa sariling naglakad sa kahabaan ng EDSA, masama ang loob niya, nagdidilim ang paningin niya, nauuhaw siya! Putang-ina! Paulit-ulit at wala sa sariling sambit ng dalaga habang patuloy ang walang humpay na lakad.
Gago ako! Tanga! Bobo! Gago si Gloria! Gago si Joma at putang ina nilang lahat! Tumutulo na ang mga luha sa mga mata ni Loida, pero masikip pa rin ang pakiramdam niya. Hindi niya alam kung paano makakatakas sa pagkakakulong sa kanyang sarili.
Iyak at tawa ang ginawa ng dalaga habang binabaktas ang kahabaan ng EDSA, naisip niya para akong nagrarally nito ah. Ang pinagka-iba nga lang ngayon mag-isa lang ako. Patuloy pa rin sa pag-agos ng mga luha sa mga mata ng dalaga pero unti-unti namang lumuluwag ang pakiramdam niya. Hindi na siya galit, nawala na rin ang paninikip ng dibdib niya, saka lamang napansin ni Loida na nasa EDSA SHRINE na siya, ang layo din pala ng nilakad ko? Nagtatakang bulong ng dalaga sa sarili. Napaupo siya sa may hagdanan ng nasabing monumento.
Napansin niyang kanina pa pala tumutunog ang cellphone niya, si Moises tumatawag at naka anim na miskol na pala ito sa kanya. Napatitig lang ang dalaga sa hawak na cellphone, nang tumigil ito sa pagriring mabilis na ini-off ni Loida ang cellphone at binuksan ito, tinangal ang sim card at itinapon ito sa butas ng kanal at, mabilis din namang ibinulsa ng dalaga ang naka-off nang cellphone.
FOOD NOT BOMBS!
APARATO NG ESTADO WASAKIN DURUGIN GAWING PAGKAIN!
May sampu hanggang labinlimang kabataan ang nagmamartsa dala ang isang malaking kaldero at isang itim na banner. Dali-daling lumapit si Loida para usisain ang nagaganap apat ang may hawak sa malaking kaldero, isang tagasandok, isang tagabalot, isang tagabigay, dalawa ang nakahawak sa banner, isang tagapagpaliwanag at ang lima ay tagabigay ng polyetos bilang paliwanag sa nagaganap na pagkilos.
Matamang pinagmasdan ni Loida ang ginagawa ng mga kabataang iyun, ngayon niya lang napansin ang grupong iyun ng mga kabataan. Pilit niyang inaalam kung sino ang lider ng mga ito, pero sa nakikita niya wala namang nagmamando sa kanila o umaaktong lider, lahat may ginagawa at abala sila sa kani-kanilang gawain. Maya-maya pa, naglapitan na sa grupo ang mga pulubi at mga batang lansangan isa-isa naman silang binigyan ng lugaw na inilagay sa plastic ng mga kabataan.
Nagpasyang umalis si Loida sa lugar na iyun, ayaw niyang makakita nanaman ng mga pulubi at mga batang namamalimos, hindi ngayon ang tamang panahon usal niya sa sarili. Mabilis na sumakay sa napadaang jeep ang dalaga, napansin niyang tinitingnan siya ng mga kasakay niya sa jeep siguro dahil sa namumugto niyang mata.
Itinuon na lamang ng dalaga ang pansin sa labas ng jeep, trapik nanaman pero binalewala na lamang ito ni Loida sanay na siya sa trapik at sanay na rin siya sa mga tarantadong pinoy driver na pasaway magmaneho. Napansin niyang nagrorosaryo ang matandang naka-upo sa harapan niya, napatingin sa kanya ang matanda at sinuklian niya naman ito ng tipid na ngiti at malalim na buntunghininga.
Katabi naman ng matanda ang dalawang magnobyo na sweet sa isat-isa, halatang parehong nagtatrabaho na ang dalawa sa mga suot nito, napansin niya ang hawak ng babae plastic bag ng grocery at isang maliit na paperbag ng damit.
Noon lang din napansin ni Loida ang batang babaeng sa tantiya niya ay sampung taong gulang, naka-uniporme ito ng puting blouse na may mantsa sa kuwelyo at kulay asul na palda at lumang sapatos na itim, napansin niyang butas ang puting medias ng bata. Kalong nito ang school bag nitong pinaglumaan ata ng tatlong nakatatandang kapatid nito. Halatang pagod ang bata at galling sa eskwela amoy pawis na nga ito. Nahihiyang ngumiti naman sa kanya ang batang babae nang magtama ang mga paningin nilang dalawa, lumabas tuloy ang bungi nitong ngipin. Napangiti rin si Loida, biglang nalala niyang ganyan din sya noong nag-aaral ng Elementarya.
Nagtataka tuloy siya, ano kaya ang iniisip ng batang ito sa ngayon? Katulad din ba ito sa kanya noon na kapag nakasakay ng jeep habang pauwi ng bahay, ay nangangarap ng gising ng isang masarap na hapunan pag-uwi sa bahay nila? ang mabigyan ng magarang laruan sa pasko ng ninang niya? At ang maabutan sa bahay nila kahit na minsan na hindi lasing ang tatay niya?
Bakit ang mga bata simple lang mangarap? Ganito na ba talaga ako katanda ngayon? Dalawampung taong gulang pa lang ako, bakit ako naging hangal at nag-akalang mapapalaya ko ang putang-inang pilipinas sa kinalalagyan nito ngayon? Bakit sila walang paki-alam? Bakit kayo walang paki-alam?
Napansin ni Loidang nasa kanto na siya ng pamilyar na eskinitang kinalakhan niya, madilim na nang mga sandaling iyun. Pagbaba ng jeep nakita na agad niya ang tatay niyang nasa tindahan nanaman ni aling Azon at nakikipag-inuman sa mga katropa nito, naulinagan niyang pinag-uusapan ng mga ito ang tungkol nanaman sa mga abusayaff dawn a kumidnap kay father Bossi.
Kung noon, madalas siyang maki-alam sa ganitong mga kuwentuhan sa lugar nila ngayon deadma nalang ang dalaga. Tinunton niya ang eskinita papasok sa bahay nila, kabisado niya na ang bawat kurba at butas ng eskinitang iyun, tuloy-tuloy lang sa paglalakad ang dalaga. Hangang sa matanaw niya ang nanay niyang naghihintay sa pintuan ng bahay nilang pinagtagping yero, plywood at sako.
Pagkakita sa kanya, agad namang tumuloy ang nanay niya sa kusina, naghubad ng sapatos ang dalaga at mabilis ding sumunod sa kusina ngayon lang siya nakaramdam ng gutom. Nakita niyang nakaupo na sa hapag ang tatlo niyang nakababatang kapatid, umupo na rin ang dalaga at sarap-na sarap na sinighot ang amoy ng piniritong galunggong na inihain ng nanay niya.
END
(for editing pa rin po)
Agosto 5, 2007
pagpupugay sa lahat ng ina....
Kung titingnan natin ang larawan sa ibaba magkahalong emosyon malamang ang mararamdaman natin. Para sa bawat ina, sasabihin naming matapang ako at nalampasan ko ang ganitong uri ng pagsubok. Sa mga dalaga at mga nagbubuntis tatanungin naman nila ang kanilang mga sarili kakayanin ko ba ito? Sa mga naging ama... sa hirap ng naranasan ng asawa ko susuklian ko sya ng ibayong pagmamahal at paggalang sa katapangang ipinamalas niya. At sa ating lahat na iniluwal ng isang ina ... isa
lang marahil ang sasabihin natin... Salamat inay, saludo kami sa inyo!
lang marahil ang sasabihin natin... Salamat inay, saludo kami sa inyo!
Relaks ka naman dyan!
Sabado, para sa mga katulad kong may pasok sa trabaho kahit sabado, masarap malamang bukas lingo syempre walang pasok. Kaya bago mag-alas singko nakatingin na ko sa orasan kapag araw ng sabado! Parang atat na atat na akong pansamantalang mapasa akin na muli ang oras ko. Syempre sa mga nagtatrabaho mahirap din sa atin na gawin na lamang ang mga gusto nating gawin sa oras ng trabaho, nakakahiya naman doon sa mga nagpapasahod sa atin na nagbabayad ng tama kung hindi natin susuklian ng tama ang perang binabayad nila sa atin.
Wala ka na ngang gagawin kundi tiisin ang sarili mong mangawit sa kakaupo sa harap ng computer habang naglalaro ka ng bookworm o sumasagot sa bawat tanong ng larong who wants to be a millionaire, manood ng youtube video, o sagutin ang mga paulit ulit na tanong ng mga ka-chat mo sa irc or sa yahoo messenger na asl pls. who you? diba? Kailangan lang talaga nating manatili sa loob ng opisina mula alas otso hangang alas singko at kapalit nito ang sigurado at eksaktong sahod sa katapusan ng buwan.
Pero dahil sa ako ang taong parang sinisindihan ang puwet sa tuwing magtatagal sa upuan ko ng dalawang oras, madalas nasa labas ako ng opisina… hindi po ako naglalakwatsa, may mga trabaho lang talagang nakalaan sa akin sa labas ng opisina. Kung ano man iyun huwag nyo nang tanungin dahil bawal sagutin yun. Pero kahit na nasa labas ako ang pagdating ng alas-singko pa rin ang inaabangan ko pag-araw ng sabado.
Katulad ng mga nagdaang oras na mabilis lumipas, heto na alas singko na at araw ng sabado! Pagdating sa itinakdang oras, kukunin ko na ang bag ko… aalis sa upuan ko at diretso sa kuwarto ko. Siyanga pala baka nagtataka kayo kung bakit parang hindi man lang ako nagbiyahe pauwi, dahil po nakatira ako sa mismong opisina namin dito sa Cebu. Sa second floor ng opisina may sarili akong kuwarto na may sariling CR. Nilagyan ko na rin sya ng portable dining set, personal computer na may computer table, kama, munting living room (ewan pano nangyari) basta ang ginawa ko dahil maluwag naman ang kuwarto nilagyan ko ng carpet ang bandang gitna kung saan naroon ang isang maliit mesa na lalagyan ng TV, DVD player, Lamp Shade at mga DVD, sa gilid naman nito ang isa pang maliit na mesang nagsisilbing altar dahil sa dingding malapit dito nakadikit ang halo halo at ibat-ibang imahe ng ibat ibang Buddha, ni Jesus Christ, Mama Mary, Mary Magdalene, mga larawan ng mga hindu gods and goddess, at kung ano anong diyos. Nakapatong sa maliit na mesa ang mga candle holder, oil burner, ibat-ibang hugis ng kandila, incense stick. Ang mga damit ko naman at mga libro pati ang kung anong anik-anik at abubot ko ay nakalagay sa isang built in closet sa malapit sa pintuan ng kuwarto.
Pagpasok na pagpasok ko sa kuwarto, mabilis kong huhubarin ang sapatos, pantalon, blouse, minsan pati underwear. Masarap kayang maglakad at kumilos ng hubo’t-hubad, feeling ko kasi nasasakal ako sa mga damit na suot ko araw-araw kaya pagkahubad ko palang ng damit ko feeling ko lumuwag na ang pakiramdam ko. Ang pinakamortal sin sa ganitong eksena ay ang pagbubukas ng TV! Kaya walang TV, pati ang cellphone ko ay naka-silent mode, kahit txt hindi ko na rin sinasagot sa ganitong pagkakataon. Kasunod noon magsisindi ako ng incense stick, magbubukas ng computer at magpapatugtog ng ambient music o minsan flute sound, o kaya mantra cd, dumadagdag pa sa ganda ng tunog ang screen saver kong aquarium dahil humahalo ang tunog nitong parang batis o umaagos na tubig sa pinapatugtog ko, talagang nakakarelaks. Kapag na set ko na ang sound, sisindihan ko naman ang lamp shade at papatayin ang ilaw. Hhhhmmm talagang napakaganda ng ganitong mood, hihiga ako sa kama at ipipikit ang mga mata ko habang pinapakingan ko ang mahinang tunog ng magkahalong tunog ng tubig sa batis at flute.
Kapag feeling ko maluwag na ang pakiramdam ko at nakapagpahinga na ako ng maayos saka naman ako didiretso ng banyo para magshower. Pagkatapos magshower, balik ulit sa higaan, konting meditation o basta pikit lang ang mga mata habang pilit kong nililinis ang kokote ko sa kung ano anong bigla na lamang papasok sa utak ko. Masarap kayang maranasan na minsan walang laman ang utak mo, walang idinidikta at pilit isinisiksik sa kokote mo ang sarili mo. Minsan kasi nakakaasar ang mga sarili natin, kung kelan pilit kang nagrerelaks saka naman isisingit nito ang kung ano anong walang kuwentang bagay sa utak mo.
Masarap magrelaks lalo na kung araw ng Sabado, dahil alam mong kinabukasan wala kang ibang iisipin o aasikasuhin, pwede kang matulog hangang tanghali nang hindi inaalala ang boss na magagalit sayo dahil sa late mong pagpasok. Kaya Sabado ngayon kaya magrelaks ka naman dyan! Sana, araw araw sabado!
Wala ka na ngang gagawin kundi tiisin ang sarili mong mangawit sa kakaupo sa harap ng computer habang naglalaro ka ng bookworm o sumasagot sa bawat tanong ng larong who wants to be a millionaire, manood ng youtube video, o sagutin ang mga paulit ulit na tanong ng mga ka-chat mo sa irc or sa yahoo messenger na asl pls. who you? diba? Kailangan lang talaga nating manatili sa loob ng opisina mula alas otso hangang alas singko at kapalit nito ang sigurado at eksaktong sahod sa katapusan ng buwan.
Pero dahil sa ako ang taong parang sinisindihan ang puwet sa tuwing magtatagal sa upuan ko ng dalawang oras, madalas nasa labas ako ng opisina… hindi po ako naglalakwatsa, may mga trabaho lang talagang nakalaan sa akin sa labas ng opisina. Kung ano man iyun huwag nyo nang tanungin dahil bawal sagutin yun. Pero kahit na nasa labas ako ang pagdating ng alas-singko pa rin ang inaabangan ko pag-araw ng sabado.
Katulad ng mga nagdaang oras na mabilis lumipas, heto na alas singko na at araw ng sabado! Pagdating sa itinakdang oras, kukunin ko na ang bag ko… aalis sa upuan ko at diretso sa kuwarto ko. Siyanga pala baka nagtataka kayo kung bakit parang hindi man lang ako nagbiyahe pauwi, dahil po nakatira ako sa mismong opisina namin dito sa Cebu. Sa second floor ng opisina may sarili akong kuwarto na may sariling CR. Nilagyan ko na rin sya ng portable dining set, personal computer na may computer table, kama, munting living room (ewan pano nangyari) basta ang ginawa ko dahil maluwag naman ang kuwarto nilagyan ko ng carpet ang bandang gitna kung saan naroon ang isang maliit mesa na lalagyan ng TV, DVD player, Lamp Shade at mga DVD, sa gilid naman nito ang isa pang maliit na mesang nagsisilbing altar dahil sa dingding malapit dito nakadikit ang halo halo at ibat-ibang imahe ng ibat ibang Buddha, ni Jesus Christ, Mama Mary, Mary Magdalene, mga larawan ng mga hindu gods and goddess, at kung ano anong diyos. Nakapatong sa maliit na mesa ang mga candle holder, oil burner, ibat-ibang hugis ng kandila, incense stick. Ang mga damit ko naman at mga libro pati ang kung anong anik-anik at abubot ko ay nakalagay sa isang built in closet sa malapit sa pintuan ng kuwarto.
Pagpasok na pagpasok ko sa kuwarto, mabilis kong huhubarin ang sapatos, pantalon, blouse, minsan pati underwear. Masarap kayang maglakad at kumilos ng hubo’t-hubad, feeling ko kasi nasasakal ako sa mga damit na suot ko araw-araw kaya pagkahubad ko palang ng damit ko feeling ko lumuwag na ang pakiramdam ko. Ang pinakamortal sin sa ganitong eksena ay ang pagbubukas ng TV! Kaya walang TV, pati ang cellphone ko ay naka-silent mode, kahit txt hindi ko na rin sinasagot sa ganitong pagkakataon. Kasunod noon magsisindi ako ng incense stick, magbubukas ng computer at magpapatugtog ng ambient music o minsan flute sound, o kaya mantra cd, dumadagdag pa sa ganda ng tunog ang screen saver kong aquarium dahil humahalo ang tunog nitong parang batis o umaagos na tubig sa pinapatugtog ko, talagang nakakarelaks. Kapag na set ko na ang sound, sisindihan ko naman ang lamp shade at papatayin ang ilaw. Hhhhmmm talagang napakaganda ng ganitong mood, hihiga ako sa kama at ipipikit ang mga mata ko habang pinapakingan ko ang mahinang tunog ng magkahalong tunog ng tubig sa batis at flute.
Kapag feeling ko maluwag na ang pakiramdam ko at nakapagpahinga na ako ng maayos saka naman ako didiretso ng banyo para magshower. Pagkatapos magshower, balik ulit sa higaan, konting meditation o basta pikit lang ang mga mata habang pilit kong nililinis ang kokote ko sa kung ano anong bigla na lamang papasok sa utak ko. Masarap kayang maranasan na minsan walang laman ang utak mo, walang idinidikta at pilit isinisiksik sa kokote mo ang sarili mo. Minsan kasi nakakaasar ang mga sarili natin, kung kelan pilit kang nagrerelaks saka naman isisingit nito ang kung ano anong walang kuwentang bagay sa utak mo.
Masarap magrelaks lalo na kung araw ng Sabado, dahil alam mong kinabukasan wala kang ibang iisipin o aasikasuhin, pwede kang matulog hangang tanghali nang hindi inaalala ang boss na magagalit sayo dahil sa late mong pagpasok. Kaya Sabado ngayon kaya magrelaks ka naman dyan! Sana, araw araw sabado!
Agosto 2, 2007
Girls Talk
Kagabi habang tinatapos ko ang aking Star Wars Movie marathon na sinimulan ko noong nakaraang gabi, may nabili kasi akong 12 in 1 na DVD na syempre pirated na may complete collection ng Star Wars Movie. Malaki rin ang pasasalamat ko sa mga namimirata na ito, bukod sa matiyaga at magaling silang magcompile ng mga movie makakabili ka pa ng murang kopya ng movie na gusto mo na halos pareho lang naman ang quality sa mga original (tip sa mga bumibili ng mga pirated DVD or CD iwasan nyong bumili ng cinema copy ito ung medyo madilim na minsan may mga taong tumatayo at may mga background na hiyawan na gumugulo sa dialogue ng pelikula, hanapin nyo lagi ung DVD copy or ipa-test nyo muna ang bibilhin nyo bago bayaran, anyways pumapayag naman ang mga nagtitinda na palitan ung mga CD or DVD na pangit or sira ang kopya)
Ok, back to reality … ayun nga habang nasa kasarapan ako sa panood ng Star Wars Episode 4 New Hope, may natangap akong txt galling sa isang babaeng kaibigan na nakilala ko habang nasa Davao ako. Nasa Cebu raw kasi sya at buntis ng three months sa ka-live in nya dito na isang “punks” or member ng banda dito sa Cebu. Gusto nya raw bumisita sa akin para manghiram ng libro dahil madalas nababagot daw sya sa loob ng bahay at kailangan nya ng mababasa. Txtbak naman ako at sinabi kong pwedeng-pwede sya dumaan sa tinitirhan ko.
Habang namimili ng librong hihiramin ginanahan naman ang bisita kong magkuwento ng kung ano anong maisipan nya. Pero sa totoo lang umikot ang usapan namin sa mga personal na karanasan niya. Mahirap nang ikuwento kung ano ang mga nararanasan nya sa kanyang kinakasama pero pinilit ko na lang intindihin dahil alam ko naman ang takbo ng ugali nila, pareho kasi silang palaban at handang ipaglaban kung ano ang gusto nila. Sa totoo lang nagpapasalamat din ako dahil kahit papaano medyo nakikita kung nagiging seryoso na sya sa buhay, ibig kong sabihin parang alam nya na kahit papaano kung ano ang gusto niya sa buhay at alam kong malaki ang maitutulong ng batang dinadala nya para sa hinahangad niyang pagbabago.
Hindi ko naman sinasabi na pasaway o magulo ang buhay niya, wala naman talagang pamantayan ng tamang pamumuhay. Pero, sasabihin ko sa inyo na kapag nakita ng mga karaniwang tao ang mga grupo ng kabataang katulad nila iisa lang ang sasabihin ng mga taong ito sa kanila, ito ang mga kabataang sakit sa ulo ng mga magulang, mabisyo, walang kinabukasan, naghahanap ng gulo at walang patutunguhan ang buhay kundi ang pagbagsak. Pero madalas mali ang ganitong paghusga sa kanila, dahil sa totoo lang kung susuriin natin ang takbo ng buhay nila malalaman nating hindi sila ang mali at nagkulang kundi ang mga taong nakapaligid sa kanila
Gusto nya raw kasing mabuhay at mapalaki ang anak niya na hindi katulad ng isang tipikal na ina katulad ng karamihan. Ibig sabihin ayaw niya ng isang tipikal at normal na buhay. Pareho kami ng gusto pero kahit ako hindi ko rin alam kung paano gagawin o isasakatuparan ang ninanais ko.
Paano nga ba maging iba? O Kakaiba? Hindi ko alam pero handa akong salubungin ang hamon na ito, alam kong mahirap at imposible dahil sa takbo ng lipunang ginagalawan natin. At isa pa ano nga ba ang batayan ng isang pagiging tipikal o normal? Dahil sa totoo lang ang bawat ina o pamilya ay may kanya-kanyang kaibahan. Mahirap na tanong …. Pero pipilitin kong hanapan ng kasagutan…
Ok, back to reality … ayun nga habang nasa kasarapan ako sa panood ng Star Wars Episode 4 New Hope, may natangap akong txt galling sa isang babaeng kaibigan na nakilala ko habang nasa Davao ako. Nasa Cebu raw kasi sya at buntis ng three months sa ka-live in nya dito na isang “punks” or member ng banda dito sa Cebu. Gusto nya raw bumisita sa akin para manghiram ng libro dahil madalas nababagot daw sya sa loob ng bahay at kailangan nya ng mababasa. Txtbak naman ako at sinabi kong pwedeng-pwede sya dumaan sa tinitirhan ko.
Habang namimili ng librong hihiramin ginanahan naman ang bisita kong magkuwento ng kung ano anong maisipan nya. Pero sa totoo lang umikot ang usapan namin sa mga personal na karanasan niya. Mahirap nang ikuwento kung ano ang mga nararanasan nya sa kanyang kinakasama pero pinilit ko na lang intindihin dahil alam ko naman ang takbo ng ugali nila, pareho kasi silang palaban at handang ipaglaban kung ano ang gusto nila. Sa totoo lang nagpapasalamat din ako dahil kahit papaano medyo nakikita kung nagiging seryoso na sya sa buhay, ibig kong sabihin parang alam nya na kahit papaano kung ano ang gusto niya sa buhay at alam kong malaki ang maitutulong ng batang dinadala nya para sa hinahangad niyang pagbabago.
Hindi ko naman sinasabi na pasaway o magulo ang buhay niya, wala naman talagang pamantayan ng tamang pamumuhay. Pero, sasabihin ko sa inyo na kapag nakita ng mga karaniwang tao ang mga grupo ng kabataang katulad nila iisa lang ang sasabihin ng mga taong ito sa kanila, ito ang mga kabataang sakit sa ulo ng mga magulang, mabisyo, walang kinabukasan, naghahanap ng gulo at walang patutunguhan ang buhay kundi ang pagbagsak. Pero madalas mali ang ganitong paghusga sa kanila, dahil sa totoo lang kung susuriin natin ang takbo ng buhay nila malalaman nating hindi sila ang mali at nagkulang kundi ang mga taong nakapaligid sa kanila
Gusto nya raw kasing mabuhay at mapalaki ang anak niya na hindi katulad ng isang tipikal na ina katulad ng karamihan. Ibig sabihin ayaw niya ng isang tipikal at normal na buhay. Pareho kami ng gusto pero kahit ako hindi ko rin alam kung paano gagawin o isasakatuparan ang ninanais ko.
Paano nga ba maging iba? O Kakaiba? Hindi ko alam pero handa akong salubungin ang hamon na ito, alam kong mahirap at imposible dahil sa takbo ng lipunang ginagalawan natin. At isa pa ano nga ba ang batayan ng isang pagiging tipikal o normal? Dahil sa totoo lang ang bawat ina o pamilya ay may kanya-kanyang kaibahan. Mahirap na tanong …. Pero pipilitin kong hanapan ng kasagutan…
Mag-subscribe sa:
Mga Post (Atom)